"Iedereen associeert Blacksad met de verbluffende tekeningen van Juanjo Guarnido. Mijn tekeningen zijn minder prachtig, maar hierdoor zal men meteen de uitstekende kwaliteiten van Juan Díaz Canales als scenarist opmerken." Dit citaat van rastalent José-Luis Munuera, die we nog kennen van Robbedoes en Kwabbernoot, Merlijn, De Jeugdjaren van Nävis en het verrassende Het Teken van de Maan, is ongetwijfeld het understatement van het jaar. Zoals vanouds verrast de Spanjaard ons door zijn heftige dynamische tekeningen in een wijdse kadrering. Somptueuze decors worden vakkundig afgewisseld met lege close-ups. Maar Munuera is nog gegroeid. Een goedgekozen belichting en genuanceerde inkleuring brengen zijn platen nu helemaal tot leven. Het resultaat is verbluffend. Meer dan ooit staat zijn grafiek in het teken van de ware emotie. Dit is waarachtig! Dit grijpt je naar de keel.

En toch zit er een serieuze grond van waarheid in bovenstaand citaat. Het scenario van Canales is echt, maar dan ook echt goed. Hij voert ons mee naar Indiana, de Verenigde Staten in de jaren 1860. Terwijl de burgeroorlog het land in tweeën splijt, probeert een dorp te leven volgens het ultieme gemeenschapsideaal. Ieder is gelijk, en behandelen we ook als gelijken. Of hij nu filosoof, kleermaker, landbouwer of deserteur is. Bovendien hebben ze in New Fraternity ook het privébezit, de klassieke religie en het instituut huwelijk afgeschaft. Maar het ultieme gevoel van geestelijke bevrijding van de dorpsgenoten wordt zwaar op de proef gesteld door de komst van een bende ordinaire schooiers. De doofstomme Emile bekijkt de intriges vanop een afstand. Zijn toevluchtsoord is het gigantische natuurlijk labyrint dat de gemeenschap omringt. Daar kan het voormalige wolvenkind tot rust komen want hij kent de weg, en hij is niet bang van het monster dat er zou huizen. Wat zou het ook? Het waren toch enkel die oude Grieken die geloofden in democratie en het schrikbeeld van de Minotaurus. Niet?

Zilveren Maan boven Providence, Das Kapital, Mowgli, Griekse mythen,... geen invloed lijkt Canales af te schrikken. Hoe hij het gedaan heeft, is ons een raadsel, maar toch is zijn cowboyloze western enorm coherent. De symbiose met de zwaai-en-zwierstijl van Munuera is bovendien totaal. Tekenaar en scenarist zijn hier duidelijk één geworden.

Kortom, het eerste deel van het tweeluik Fraternity plaatst de verrassing van 2010, Het Teken van de Maan, volledig in de schaduw. Het is nog vroeg, maar reserveer alvast maar een plaatsje in je top 20 van 2011.