De romanreeks Les Chévaliers d'Emeraude zijn sinds de eerste verschijning in 2002 waanzinnig populair in Anne Robillards thuisland Canada. Ook in andere landen zijn de fantasyboeken bestsellers, en niet uitsluitend bij de jeugd. Dit eerste stripalbum is meteen een eerste kennismaking met Robillard op de Nederlandstalige markt. Maar het is geen verstripping van de boeken. Het zijn bonusverhalen in cyclussen van telkens drie albums die de oorsprong van de latere Smaragdridders vertellen. Op vraag van de fans, die graag de gaatjes opgevuld zagen in de boeken die ze soms tien keer hebben gelezen, werkte Robillard ideeën uit voor een stripreeks. De verhaallijnen zijn al uitgestippeld tot ongeveer deel 6. In een bibliotheek stuitte ze op het bij Casterman onvertaalde La Forêt van Tiburce Oger. Zij zag in hem de geschikte tekenaar voor de stripserie. En zo geschiedde.

Laat je niet afschrikken door bovenstaande alinea. Je hoeft helemaal niet de romans te kennen om van het verhaal — en vooral de tekeningen — van De Smaragdridders te kunnen genieten. Dit eerste album is zelf nog maar een inleiding voor wat komen moet. Bij de start weten we dat in het duistere keizerrijk van Irianeth een invasie op til is in de gebieden van de koninkrijken die de naam van een edelgesteente dragen. Maar dat kan nog enkele jaren duren want er wordt ingezet op kinderen. De koning van Smaragd en magiër Elund beseffen dit ook. In de sterren zien ze het beeld van een meisje met magische krachten. Zij moet aan het hoofd komen te staan van Smaragdridders met buitengewone krachten. Maar dan is er wel haast mee gemoeid om die kinderen te vinden en op te leiden. Dat lukt aardig. Meerdere kinderen dienen zich na een oproep doorheen het land en de naburige regio's aan. Slechts zeven kinderen doorstaan de proeven. Ze komen uit uiteenlopende milieus, het zijn zonen en dochters van koningen of van lagere afkomst. Bij de opleiding blijkt dat de meeste onder hen hun eigen krachten niet afdoende beheersen. Anderen springen er dan weer zo zelfverzekerd mee om dat in hen al de kiem tot rebellie schuilt.

Het inleidende gedeelte hoort erbij als je in een fantasyreeks diverse werelden, wezens, situaties en verbanden wil schetsen. Jammer dat na dit obligate proces de opleiding van de kinderen er in sneltempo wordt doorgejaagd. Plots zijn ze al twintigers en is het eerste deel afgelopen, een cliffhangertje incluis.

Het is al van het one-shot Canoë Bay geleden dat we nog wat hebben gelezen van Tiburce Oger, en hij was daar nog niet eens de tekenaar van. Zijn fantasy-epos Gorn is helaas onvoltooid gebleven in veraling. Het overdonderend magisch getekende, ondertussen vier delen tellende La Forêt had ook wel een vertaling verdiend... Maar wat zitten we hier te klagen? Met De Smaragdridders hebben we weer een album van Oger in huis. Zijn stijl ligt in het midden van een fantasystrip en een geïllustreerde jeugdroman. Alle platen zijn kleurrijke en sfeervolle spektakels. O ja, hij kan er wat van!