Wie is de echte John Difool? De zelfverzekerde goodlooking versie? De verheven esoterische gedaante met bloemenkrans? De goedaardige engelenversie met vleugels op de rug? Of toch het origineel, de loser, de zieligaard, de impulsieve kwast? De adonis, de swami en de engel zijn een (onderdrukt) onderdeel van John. Ze trekken nu met elkaar op als zelfstandige entiteiten. Het komt vaak tot grappige woordenwisselingen en dat leest alsof Alejandro Jodorowsky het zelf niet echt serieus neemt. Ondertussen wordt er in de ruimte slag geleverd. Een Oppermeca (een soort androïde met Wolverine-messen) wil een virus verspreiden in alle hoeken van het heelal om de heerschappij van de Benthacodoon te vestigen en een Metalorealiteit te vestigen. Met andere woorden zijn alle levende organismes van vlees en bloed in hun voortbestaan bedreigd. 22.000 planeten uit de middensector zijn het slachtoffer van een blokkade.

Voor Jodorowsky kan het steeds groter, steeds gekker, steeds vergezochter, maar in de spacecakecontext van De Incal, dus ook Final Incal, is het gekste en het meest vergezochte dagelijkse kost. José Ladrönn weet dit allemaal zo magnifiek te tekenen en — niet te onderschatten — ook in te kleuren dat het er allemaal ingaat als gesneden koek. Mœbius' voortrekkersrol als bedenker van verrassende creaturen, machines, personages en werelden laat zich gelden en Ladrönn doet er nog een grafisch schepje bovenop want hij is geen kloon van de meester. Final Incal, dat zijn hoe dan ook twee toptalenten aan het werk.