Wij houden net zo veel van films als van strips. Als je ons vraagt naar favoriete filmgenres komen we vaak uit bij gevangenisfilms, spaghettiwesterns, maffiaepossen, high school comedy's, zowat alles met Scarlett Johansson en heist movies. Bij dat laatste subgenre kicken we op de samenstelling van het overvallersteam, de minitueuze voorbereiding en het moment waarop alles fout begint te lopen. Al deze elementen vind je ook terug in het eerste deel van La Contessa.

Na een succesvolle diefstal van een zestiende-eeuwse kroon met achterlating van haar handelsmerk, een flesje parfum met de naam La Contessa, neemt de gefortuneerde dievegge vakantie op een luxecruiseschip. Een aantal vakgenoten vaart mee. Ze hebben het gemunt op de miljoenenwinst die de overwinnaar van een pokerspel te beurt valt. Contessa's collega Snake probeert 'r te overhalen aan de overval deel te nemen. Uiteraard doet ze dat, maar ze heeft overduidelijk een eigen agenda. Ook nog op het cruiseschip bevinden zich speurders die de beeldschone vrouw en haar kompanen in de gaten houden. Zelfs de onverwachte wending die meestal aan het slot van een heist-verhaal volgt, beantwoordt aan de geplogenheden van het genre. Als je goed oplet vanaf het begin is het vrij voorspelbaar. Als je je liever laat leiden door de situaties van het moment, dan reageer je net als een in de boeien geslagen Snake: blij verrast en vol bewondering.

Nadat we de eerste platen van La Contessa op diverse Franse sites zagen, waren we er niet wild van. De iele lijnvoering was weinig overtuigend, de steriele inkleuring vlak, de hele opzet weinig uitgewerkt. In druk ritsen de pagina's door je vingers als een kaartendek. Crisses verhaal is de stuwende kracht, de tekeningen niet. Maar storen doen ze daarom nog niet. Om die reden beschouwen we dit eerste deel als een Flush. Je kan met deze hand een pokerspelletje winnen, maar een Royal Flush is het nog niet. 't Is een risico.