Geestenburg mikt net zoals het eerder bij Silvester gelanceerde Amulet (waarvan de vervolgen stilaan mogen verschijnen) op een ruim publiek van jongeren en ouderen. In beide gevallen komt er veel fantasie met een goed gedoseerde scheut familiedrama aan te pas.

In Geestenburg lijken de dagen van het jongetje Geert geteld. Hij is ongeneeslijk ziek. We komen in het inleidende gedeelte ook te weten dat Geerts moeder niet hoog oploopt met haar eigen vader die ze maar een dronkenlap vond. Ondertussen jaagt Frank van der Galg op spoken — ja, echt waar — om ze terug naar hun rijk te sturen. Bij de jacht op het geraamte van een paard — een nachtmerrie! — loopt het fout en stuurt Frank per ongeluk het knekelpaard, met Geert die tussen de beenderen gevangen raakte, terug naar het geestenrijk. In afwachting van een oplossing, terwijl de nochtans begenadigde ghostbuster Frank ontslagen wordt, dwaalt Geert nu rond in een wereld waar het gevaar uit elke hoek loert en waar andere wetten gelden. Hij sluit vriendschap met het paard en wordt prompt achternagezeten door dinosaurusgeraamtes, later door krekels op gemotoriseerde voertuigen. Hij ontmoet er ook een jongetje dat zich na een moedige interventie voorstelt als Geerts opa. Met een voormalige geliefde reist Frank alsnog naar het geestenrijk. De heerser ervan, heer Valkema, heeft zijn oog laten vallen op Geert. Hij komt erachter dat de knaap ongekende krachten bezit. Hij wil de jongen grijpen.

Dit 272 pagina's tellende one-shot heeft ontzettend veel te vertellen, maar leest zodanig vlot dat het allemaal valt te behappen. Het easy spreektaaltje met geslaagde grapjes op zijn tijd helpt hier zeker bij. Op de fantasie van de auteur staat geen stop. En in eender welk ander topverhaal voor de jeugd ontbreekt hier ook niet aan een spannende achtervolging. De extraverte personages zijn knap neergezet. Je volgt hen gedwee in hun doen en laten. Ook in de meer intimistische scènes of het sensationele Transformers-achtige treffen houdt Doug TenNapel alle touwtjes in handen. En meer nog dan het bespelen van zijn eigen marionetten, werkt hij ook op jouw gemoed, je gevoel voor humor en je openheid voor ongebreidelde fantasie. Een superschurk, wat Amerikaans tranengetrek en familiewaarden horen bij het vat beproefde middelen, maar TenNapel doseert ze in die mate dat je met open ogen in zijn vallen trapt. Voor een keer hoef je daar niet boven te staan. Zijn spontane tekenstijl spreekt ons trouwens erg aan. Er zit vaart in, veel expressie en het viel ons snel op dat TenNapel de handen van elk personage mee laat acteren. Mooi, hoor.