Hij moet dood. Larry B. Max, de altijd glad in het pak zittende, onkreukbare belastingsinspecteur heeft zijn mentale knop omgedraaid. Mister. Perfect wil absoluut Phoenix, de moordenaar van zijn grote geliefde Gloria, vermoorden. Kost wat kost. Hij is hem al achtervolgd tot in de gore buurten van Bangkok. En daar komt het tot een vuurgevecht. Net voor Larry de kwallenmeester een kogel door het hoofd wil jagen, wordt hij neergeslagen. Hij komt weer bij in het Chinatown van de Thaïse hoofdstad. Voor hem zit de machtige Chinees Ianfu. Naast hem ligt het afgehakte hoofd van Phoenix. Al snelt haalt Ianfu een creatief dossier boven over hoe Larry Phoenix heeft achtervolgd en in koelen bloede heeft vermoord. Binnen tien dagen wordt deze bundel inclusief het pistool met de dodelijke kogels overhandigd aan de FBI en zijn superieuren bij de I.R.S. Larry. B. Max zit in de tang. Tenzij hij zijn kunstje met het gestolen joodse goud tijdens de Tweede Wereldoorlog herhaalt... In diezelfde oorlog, maar aan de andere kant van de wereld, heeft de Japanse generaal Yamashita tonnen goud uit Zuid-Azië gestolen. Die schatten zijn nooit in Japan geraakt. Men vermoedt dat sommige bergplaatsen in de Filippijnen zijn ontdekt door de Amerikanen. Maar niet alles is boven water gekomen. Larry krijgt welgeteld tien dagen. Geprikkeld gaat onze ééndimensionale held in op de chantage.

Ja, wij lezen I.R.$. echt graag. Larry is zo'n feilloze afgelikte held zoals je die alleen nog in de vergeten strips van Raymond Reding kan zien opduiken. Hij heeft ook geen vrienden of boeiende nevenfiguren die hem en de serie diepgang kunnen geven. Neen, onze favoriete — toegegeven, hij heeft weinig concurrentie — belastingsinspecteur krijgt alleen wat kleur door zijn telefoonrelatie met een aan lager wal geraakte Hollywoodactrice. En nu is zij dood... En wat doet scenarist Stephen Desberg? Hij rakelt exact hetzelfde thema — gestolen goud in de Tweede Wereldoorlog — op als in het eerste diptiek, en introduceert een vergeten klasgenote. Het klinkt allemaal banaal en voorspelbaar, maar deze I.R.$. is als vanouds een goedgeschreven verhaal met opnieuw een boeiende insteek. De hele geschiedenis van het gestolen goud door de Japanners was ons immers onbekend. Los van het sterke hoofdverhaal, laat Desberg wel enkele steken vallen bij de nevenverhalen. We vragen ons nog altijd af of een CIA-baas altijd zo gemakkelijk te overtuigen is, en wat de relevantie is van de sm-achtergrond van de wulpse Laroya (Jackson?). Tekenaar Bernard Vrancken laat het alleszins niet aan zijn hart komen en vliegt er weer in. Zijn nieuwe tekentechniek op basis van gewassen inkt en een gelaagde inkleuring, staat nu wel echt op punt. Zijn ingekleurde foto's zijn soms te opzichtig, maar net hierdoor geven ze het verhaal wel de bloednodige realiteitsinjectie. Voor ons mag het dus.

I.R.$. zal nooit het summum bereiken van de grafische kunst, maar het blijft wel een goedgemaakte strip die je blindelings koopt en blijft kopen. Ook met deze frisse doorstart is dit niet anders.