Het is ons nog maar zelden overkomen, maar na het lezen van dit extreem bloederig, gewelddadig en Shakespeariaans drama ontsnapte ons een diepe zucht van verlichting... Is de mens dan werkelijk een wolf voor zijn medemens? Of overdrijft sadoscenarist Alejandro Jodorowsky, schepper van onder meer De Incal, Alef-Thau, De Metabaronnen en Bouncer, zoals we wel meer van hem gewoon zijn?

Dat Vorstenbloed je bij de keel grijpt, is wel het minste wat we kunnen zeggen. Na het doden van zijn rivaal (en neef) Alfred die zijn plaats had ingenomen, was koning Alvar er in het vorige deel van deze trilogie in geslaagd om de macht terug te grijpen. Direct na zijn troonsbestijging verstoot hij zijn vorige echtgenote en het kind dat ze had bij Alfred, niet zonder bij het onbeleefde jochie zijn tong te hebben uitgesneden. Je moet een kind toch ergens discipline leren, nietwaar? Als nieuwe koningin kiest hij voor de beeldschone Sambra, in feite zijn dochter is die hij in een moment van zwakte verwekte bij een aartslelijke heks. En Sambra en Alfred leefden nog lang en gelukkig? Niets van... mooie Jodorowsky-sprookjes duren nooit lang. Al na enkele bladzijden maken de verstoten koningin Violena (what's in a name?) en haar tongloze zoontje Rador op gruwelijke wijze komaf met de schoonheid van Sambra in wat volgens ons een van de ijzingwekkendste scènes ooit is die we in strips mochten aanschouwen. De gruwel die neergezet wordt in de bloedmooie tekeningen van Dongzi Liu bezorgt ons nog steeds kippenvel! En dan gebeurt iets vreemds. In plaats van wraak te nemen op de verminkers van zijn vrouw, vergeeft Alvar hen! De twee wreedaards hebben hem de geestelijke schoonheid van zijn vrouw doen inzien en vol dank staat hij hen de macht af. Met alle gevolgen van dien natuurlijk. Ondertussen begint Alvar meer en meer op een messiasfiguur te lijken, krijgt medelijden met zijn vrouw, die nota bene klaagt over zijn gebrek aan passie, waardoor Alvar doodleuk zichzelf castreert.

En zo kunnen we nog wat verder gaan in deze draaikolk van menselijke gruwel, religieus fanatisme, machtsmisbruik en al wat de homo sapiens zo boeiend maakt. Kortom, Shakespeare van zijn meest gruwelijke kant (denk maar aan Titus Andronicus), maar dan op speed. Een (s)trip die leest als een archaïsch, compleet gestoord toneelstuk vol diepere symboliek: de titel alleen al verwijst naar het topwerk van de negentiende-eeuwse Russische auteur Dostojevski. En dan zeggen we nog niets over bepaalde sleutelscènes (Alvar die uit de grot komt), de bewuste keuze voor namen die naar andere literaire werken knipogen,...

Kort samengevat is Vorstenbloed een bloederig en meeslepend verhaal waaruit je je kokhalzend wegrukt om vervolgens opnieuw de sprong te maken in de afgrond van de menselijke ziel.