Het verhaal begint in 451 na Christus. De laatste Romeinen staan tegenover een overmacht van een half miljoen Hunnen. Tot de Romeinse bondgenoten horen de Franken, de Bourgondiërs, de Alanen en de Visigoten. Tot zover de historische werkelijkheid. Bij de Hunnen rijden er gesneuvelde geraamtes op skeletten van paarden mee. En er zijn vliegende draken. Honderdzestigduizend strijders sneuvelen volgens de heldendichten die dag. In het magische rijk is koning Oberon bezorgd voor de Hunse overmacht die het wankele en verdeelde West-Romense rijk bedreigen. Hij wil om een strategische reden hulp bieden en draagt twee bloedmooie elfen op om aan de Romeinen een verbond voor te stellen. Het ene elfje kan zich transformeren in een draak, de andere in een harpij. Ze moeten voorkomen dat Flavius Actius, bijgenaamd de laatste Romein, wordt vermoord. Hun missie krijgt het lastig als er jaloezie tussen de twee deernes in het spel komt.

De eerste platen geven al aan met welk overdonderend geweld deze trilogie wordt ingezet. De praatscènes, waarin politiek, chantage, complotten en strategische spelletjes worden ontvouwd, wisselen evenwichtig af met scènes die barsten van de actie, aanslagen, achtervolgingen en gevechten. Het blik sensuele vrouwen en bloeddorstige monsters wordt ook opengetrokken. Van bloeddorstige vrouwen is er eveneens sprake, van sensuele monsters dan weer niet... Allez, we willen maar zeggen dat De Zang der Elfen overtuigend van start is gegaan.