In het tweede luik van zijn avonturen komt Mattéo terecht in Petrograd. Hij leert er de bolsjewistische Lea en de anarchistische Dimitri kennen, waarna hij wordt meegesleurd in de mallemolen van de Russische revolutie. Na de loopgravengevechten tegen de Duitse keizer wordt het een tweede strijd voor de man die van 'oorloghoppen' zijn favoriete bezigheid heeft gemaakt. Een Voorbijganger, als het ware, maar dan eentje bij wie we ons meer emosjoneel betrokken voelen dan het personage van Enki Bilal en Pierre Christin. Waar in het eerste deel de wanhoop nog heer en meester van de tranchées was, menen we — mede dankzij de kleurkeuze van Jean-Pierre Gibrat — iets meer mevrouw Hoop te mogen ontwaren in de Russische straten. Het onrecht, onbegrip, de ideologische tegenstellingen en de armoede zullen echter ook nu weer Mattéo leren dat zijn leven gedoemd is om vol desillusies te zitten, zowel op ideologisch als op amoureus vlak. En dat terwijl zijn persoonlijk geluk bij Amélie in Parijs gewoon op hem aan het wachten is.

Voor mensen als wij, die met Mattéo voor het eerst worden geconfronteerd met het werk van Gibrat, was deze reeks een ware openbaring. Pure oorlogspoëzie, zowel in het dromerige bijna schetsmatige tekenwerk als in de filosofische ontboezemingen in de tekst. Een best complexe achtergrond ook waarin Gibrat veeleisend voor ons is: wie volledig mee wil zijn, moet zijn geschiedenis kennen (of opzoeken op Google) en moet ook tussen de plaatjes door trachten te zien wat een personage denkt of doet. De filmische vertelstructuur, met een paar scènes die ons naar de keel grepen, heeft ons alvast geboeid tot en met de uitsmijter. Die leert ons nog maar eens de idioot in Mattéo kennen en gooit hem de derde periode in. Die speelt zich volgens onze informatie af ten tijde van de vorming van het Volksfront in Frankrijk. Halfweg de jaren 1930 dus, wat wil zeggen dat Mattéo (én de zoon die hij volgens onze bescheiden mening bij Juliette heeft verwekt) een jaartje ouder en wijzer zal zijn.