De Gemene Paus, De Brutale Paus, De Geniepige Paus of De Corrupte Paus hadden ook gekund, maar De Verschrikkelijke Paus dekt beter de lading. We hebben nog maar zelden zo'n schavuiterig sujet meegemaakt als hoofdpersonage van een strip. In het begin van deel 2 huwt paus Julius II met zijn slaapmaatje Aldosi en stelt de nieuwbakken pausin eerstvolgend voor aan zijn hebberige broers en zussen van de clan della Rovero. Die zien een mogelijke erfenis liever niet naar het schandknaapje gaan,dus brengen ze hem om het leven. Dat doen ze niet door hem vergif toe te dienen of hem lafhartig de keel over te snijden. Hun verdorven geest gaf hen in om hem te doen stikken in de afgehakte penis (van een niet onaanzienlijke omvang) van Aldosi's zwarte minnaar. Paus Julius II besluit even wreed op te treden in zijn vergelding. Als dat geen waar is! Een keer hij met zijn familie heeft afgerekend, is het tijd om de Italiaanse stadsstaten binnen te vallen en de verloren gebieden van het Vaticaan te heroveren, te beginnen met Bologna. Met een duivelse list slaagt hij erin een overmacht en de stad te overmeesteren ondanks zijn eigen leger van vijfhonderd mietjes die hij allen in zijn bed heeft genomen. Als derde trap in zijn evolutie trekt hij kunstenaar Michelangelo aan, vooreerst door hem hardhandig achterwaarts te nemen in de pauselijke bedstee. Michelangelo moet voor hem het grootste mausoleum ooit bouwen met wel veertig standbeelden. Een onmogelijke opgave gezien de jaren die hij wijdde aan het houwen van de David of de Pièta. Daarmee is er nog geen einde aan de jaloezie, kuiperijen, machtsmisbruik en wreedheden. Maar eerlijk is eerlijk, onder Julius II kreeg het Vaticaan wel de prachtigste bouwwerken (de Sint-Pietersbasiliek) en kunstwerken (de beschildering van de Sixtijnse Kapel door Michelangelo).

We kunnen ons levendig inbeelden dat Théo Caneschi zich in het haar krabt als hij een eerste keer het scenario van Alejandro Jodorowksy leest. Dat deden wij ook toen we het album lazen. Het meest verbijsterende is dat we er nog met open ogen in trappen ook. Jodo naait met een botte walvistand en ijzerdraad historische werkelijkheid aan zijn eigen perverse fantasieën. Caneschi vertaalt het zo plastisch in tekeningen dat we ons afvragen hoe ver Jodo's overtuigingskracht reikt. Ondanks dat we bij het lezen van elk album perplex achterblijven, overtuigen nochtans zowel de rijkelijk van details voorziene tekeningen als het arm aan tact zijnde scenario. Die Jodo toch!