In zeer weinig andere strips, die we geschikt achten voor een zowel jeugdig als een volwassen publiek, vallen zoveel doden op een dermate gruwelijke manier dat bloed, ingewanden en andere lichaamsdelen zichtbaar worden dan in Game Over. Het gaat hierbij wel telkens om dezelfde pesonages die aan hun einde komen: Barbaar, de avatar van Kid Paddle, en de prinses die hij moet zien te redden. Al te dikwijls is het domme wicht en ijdeltuitje de oorzaak van zijn, haar eigen of hun beider dood. Barbaar kan zich net zo min vrijpleiten van overmoed, domme zetten of onvoorzichtigheid.

Op de duur tekenen zich vaste stramienen van gags af, maar de invulling blijft wel verrassen. En dat kan echt niet makkelijk zijn. Elke pagina is weer een nieuwe gag die zelden een makkelijke variatie is op een andere gag. Waar we wel elke keer zeker van kunnen zijn, is dat Barbaar nooit de exit zal bereiken zonder het laatste loodje te leggen. Wat een frustratie moet dat niet zijn voor Kid Paddle!

Nieuw aan dit vijfde deel is de omkadering van de tekstloze Game Over-gags met een inleiding, een intermezzo en een einde met Kid Paddle die het album min of meer tot een geheel maken. Hij mag met zijn vriendjes het nieuwste spel van Barbaar spelen, maar komt maar niet door het eerste niveau.

Sinds idam een eigen uitgeverij startte met twee kompanen en Adam als werknemer, waren we er heilig van overtuigd dat zijn twee sucesseries Kid Paddle en Game Over nog zouden opduiken bij een vertaaluitgever om het Nederlandstalige publiek niet in de steek te laten. Bij Ballon is het een beetje thuiskomen want dit label maakt onderdeel uit van de groep waartoe ook de Nederlandstalige poot van Dupuis behoort, dezelfde uitgever die Midam in eerste instantie verliet. Daar hoeven we ons niets van aan te trekken. Wat telt is de terugkeer van Game Over. Deel 6 volgt later dit jaar, evenals een gloednieuw album van Kid Paddle. Zo halen beide reeksen toch nog niveau 2.