En opnieuw trakteert Casterman ons op een vertaling uit het omvangrijke œuvre van Jirô Taniguchi. We profiteren hier natuurlijk van het feit dat de Franse vertalingen van het werk van Taniguchi hun succes hebben bewezen en lopen zo zelfs vooruit op Engelse vertalingen van zijn werk. Het scenario van Het Dagboek van Mijn Vader is deze keer door Taniguchi zelf geschreven. En op het eerste gezicht zou je denken dat het autobiografisch is, maar dat is niet zo. Het idee komt wel voort uit een eigen ervaring en speelt zich af in zijn geboortestad Tottori, maar het verhaal is fictie. Uiteraard wel realistisch verteld zoals we dat van Taniguchi gewend zijn. Zo speelt de historische brand die de stad Tottori in 1952 grotendeels in as legde een belangrijke rol in dit verhaal

We maken kennis met de hoofdpersoon Yoichi Yamashita die met tegenzin afreist naar zijn geboortestad om zijn vader te begraven. Yochi is daar jarenlang niet teruggeweest. De reden daarvoor ontdekken we in twaalf hoofdstukken waarbij heden en verleden op een zeer afgewogen wijze worden afgewisseld. Het verhaal is niet geschreven in een dagboekvorm zoals de titel doet vermoeden. Centraal staat de dodewake die voor de overleden vader van Yoichi wordt gehouden. Yochi, vol schuldgevoelens vanwege zijn lange afwezigheid, wordt tegen zijn verwachting in hartelijk ontvangen door zijn zus, stiefmoeder en andere familieleden. Tijdens de wake worden herinneringen opgehaald aan zijn overleden vader en blikt Yoichi terug op zijn eigen verwrongen jeugdherinneringen. Hij ontdekt waarom zijn echte moeder het gezin verliet en hoe de grote brand in zijn geboortestad daar een rol in speelde. Op een heel intense wijze leert Yochi de goede eigenschappen en de beweegredenen van zijn vader kennen en groeit zijn spijt voor zijn lange afwezigheid.

Dit werk van Jirô Taniguchi is een van de sterkste dat we tot nu toe van hem gelezen hebben. Het rustige, serene tempo van vertellen en de typische euromangatekenstijl kennen we natuurlijk wel, maar dit is anders. We willen het boek eigenlijk in één ruk uitlezen, maar dat lukt niet. Het verhaal is zo intens dat Taniguchi ons dwingt na ieder hoofdstuk rust te nemen om wat we zojuist gelezen hebben te kunnen verwerken. Er zitten geen overbodige scènes in, alles heeft een functie en doet mee in het verhaal. We worden ondergedompeld in het naoorlogse Japan, de leefstijl en de normen en waarden. Alles klopt aan deze vertelling en als de hoofdpersoon aan het eind van hoofdstuk 11 de tranen de vrije loop laat, zijn onze ogen ook niet meer helemaal droog.

In zijn nawoord spreekt Taniguchi zijn twijfel uit of de strip het juiste medium is om zo'n intens en innerlijk drama goed weer te geven. Hij vraagt de lezer om een eindoordeel. Nou ons oordeel mag duidelijk zijn. Misschien is Taniguchi met zijn werk eigenlijk de oervader van de door ons zo verfoeide term graphic novel: een originele strip met literaire kwaliteiten.