Tegen een goeie westernfilm zeggen we zelden nee. Vooral de stijl van Sergio Leone en Sam Peckinpah ligt ons wel. We kunnen hier nog een waslijst namen noemen, maar dat gaat voorbij aan ons besluit — nu al, ja! — dat Na de Nacht een goeie westernstrip is. De grootste Europese stripauteurs hebben zich in de voorbije eeuw met het genre onledig gehouden. Van Hergé en Edgar P. Jacobs (samen Olav) en Jijé over Willy Vandersteen, Morris, Jean Giraud en Hermann tot Yves Swolfs, François Boucq en nu weer Richard Guérineau. Veel opmerkelijke westernstrips zijn er de laatste jaren niet meer verschenen — corrigeer ons als we het bij het verkeerde eind hebben — maar met Na de Nacht is er toch weer een knaller verschenen.

In dit intense, afgeronde verhaal komt een premiejager zich aanmelden in een stadje dat door het waakzame oog van sheriff Jude Stanton een vredig bestaan kent. Wanneer Jude in het hotel komt checken wie zich incheckte, schrikt hij zich een cowboyhoedje. jedediah Cooper is blijkbaar ene bekende of eigenlijk doet de naam een belletje rinkelen. In de saloon papt Jedediah aan met een aan het gezicht verminkt hoertje. Goed voor hem want ze komt vervolgens tussenbeide als Jude de jonge Jedediah komt uitdagen. Ze stelt een gentleman's game voor, een duel. In afwachting heeft zij Jedediah nog voor de nacht. Uit haar mond en ook in Judes overpeinzingen vernemen we meer over een gemeenshcappelijke gebeurtenis in het verleden waar Jedediah Cooper mee te maken had, de echte Jedediah dan wel.

Zoals het een goed westernverhaal betaamt, spreken beelden meer dan woorden. De karige dialogen zijn kort en tegelijk veelzeggend. In het luchtige deel 2 van Casus bewezen Richard Guérineau en Henri Meunier al dat ze een knap geconstrueerd verhaal op poten kunnen zetten. Na de Nacht is verreweg intelligenter, maar daarom zeker niet complexer. Als in een schaakspel worden de pionnen verschoven. De uitkomst leidt sowieso naar schaakmat. Maar wie verliest er echt?