Aslak begint met een bekend in het oor klinkend verhaal over een dappere Viking die een achtkoppige draak moet verslaan om een nauw bergpad te kunnen oversteken. Bij elke kop die hij eraf slaat, groeit er een nieuwe aan... Wordt het écht weer zo'n fantasystrip? Nee! Een wrede Vikingkoning is het heldendicht beu gehoord en eist stante pede een nieuw verhaal van de verteller want ander vertier is er nauwelijks tijdens de winteravonden. Skeggy, de oudste zoon van de verteller, werpt zich op als redder in nood waarop zijn vader terstond wordt gedood. Skeggy steekt van wal over een dappere Viking die een zestienkoppige slang moet verslaan om een ijsbrug te kunnen oversteken... "Zestien!" Skeggy en zijn twee jongere broers kunnen enkel de verhalen vertellen die hun vader hen geleerd heeft. Het vat is dus op. De koning is nog de kwaadste niet en geeft hen welgeteld één jaar om bij de volgende winter met nieuwe verhalen af te komen. De twee oudste zonen moeten nu een tocht ondernemen om naar de Eerste Verteller te reizen die hen nieuwe verhalen kan aanleren. Hun moeder stuurt ook de kleinste, een pienter joch dat slimmer is dan zijn broers, achter hen aan. Een beter leven denkt ze haar kroost niet te kunnen schenken dan ver weg buiten het dorp. Uiteraard is de tocht vol gevaren en kruisen bizarre, wrede en knappe personages hun pad. Dat pad splitst zich wel snel want de twee oudste broers raken het oneens over wie precies de verteller moet worden. Skeggy ontpopt zich later als een bloeddorstig individu. Zijn broertjes Sligand en Knut krijgen nog het gezelschap van de bonkige Almarik de Woesteling, naar eigen zeggen "een van de grootste krijgers van het koninkrijk"... maar als er bloed aan te pas komt, wordt hij onwel en valt lflauw. Wat later schepen ze in op de enige beschikbare drakkar om hen dichter bij hun doel te brengen. Kapitein Brynhild torst de reputatie de slechtste drakkar van het hele koninkrijk te bemannen, of beter gezegd te bevrouwen want ze mag dan wel een unicum zijn in het wereldje van de plunderaars en veroveraars, ze staat wel haar mannetje.

Aslak heeft op het eerste zicht alles van een typisch Franse fantasystrip in een redelijk vertrouwde Vikingsetting. Je krijgt je portie monsters en gedrochten en de o zo belangrijke queeste als motor voor het verhaal. Het verrassingselement zit 'm in de humor. De auteurs — onder wie Okko-auteur Hub als coscenarist — doen hun best om hun personages in een bepaalde mate belachelijk te maken, zonder hen evenwel al te veel in te laten boeten aan ernst. Ook de plot vertoont afwijkingen op de clichés door anticlimaxen tegen climaxen in te werpen.

We zitten er zeker niet ver naast om Aslak met Steven Duprés Wolf te vergelijken. Het tekenwerk van Emmanuel Michalak oogt bovendien overtuigend. Woeste Vikingen, schriele oudjes, zwartharige babes en guitige jongetjes zitten 'm goed in de vingers. Zijn expressievolle gezichten deden ons vaak denken aan de personages van Asterix-tekenaar Albert Uderzo.