Walking Dead is allerminst een serie die rustig voortkabbelt. In elk nieuw deel overkomen meerdere personages een drama. In een vorig deel verloor het belangrijkste hoofdpersonage Rick zijn hand. In deel 8 verliest hij iets veel ergers. Dit zag je als lezer totaal niet aankomen, hoewel er geen verwachtingen meer tellen in een wereld die door een zombieplaag is getroffen.

Het grootste gevaar komt deze keer niet van de zombies die maar blijven dolen rond de gevangenis waar een groep overledenen zich heeft verschanst. De doodgewaande, door Michonne gruwelijk gefolterde gouverneur van een redelijk naburig dorpje is terug. En hij is niet alleen. Voor de omheiningen daagt hij op met een heuse troepenmacht in wagens, trucks en zelfs in een tank. Hij wil maar één iets: alle bewoners van de gevangenis afmaken. Maar in beide kampen zitten geduchte tegenstanders die zich niet zomaar gewonnen geven. Ze komen er helaas achter dat het nemen van wraak een bloedige tol eist.

Robert Kirkman is een lefgozer die zijn lezers wendingen voorschotelt die andere scenaristen pas na een complete cyclus invoeren. Onvoorstelbaar en onvoorspelbaar gaan helemaal op voor Walking Dead dat met elk nieuw deel een paar treden klimt op het podium van onverslijtbare klassiekers. Dankzij het hoge verschijningstempo van telkens twee albums per keer, heeft Silvester een verslaving weten te ontwikkelen waarbij nog geen afkickverschijnselen optreden. Bovendien bracht de uitgeverij net ook twee verzamelboxen uit die tot de mooiste behoren van wat gelijk welke uitgeverij al fabriceerde. Pure verwennerij voor de fans, een extra motivatie voor de twijfelaars.