Twee jaar geleden verscheen bij Bries een eerste bundeling van Rood Gras. Rob van Barneveld wist ons daarmee meteen te vertederen met zijn ontwapenende, absurde, surrealistische en ook wel crazy denkwereld. In een bepaalde mate is zijn humor te vergelijken met Kamagurka, maar dan minder ergerlijk, vriendelijker, bedeesder en ook wel beter getekend. In hun beider vergezochtheid schieten ze regelmatig raak. Rob waarschuwt je voor het eten van een appel gevolgd door het drinken van veel water. In het derde plaatje zie je 'm op de ehbo-afdeling van het ziekenhuis zitten met een uit de kluiten gewassen appelboom die uit zijn strot groeit. Zombieridders hebben er geen probleem mee om nog even voor zijn deur te wachten omdat Rob nog wat verder wil slapen. Het genot om een grote taart te verorberen, verlengt hij door op een slowmotionknop te drukken. Je merkt het, Rob van Barneveld zal niet vlug een lezer schofferen.

Rood Gras is volledig ontdaan van agressiviteit, geweld en seks. Zelfs al voert hij een leger van ninja-augurken of een duistere prinses van de donkere nacht op, dan leidt dat naar respectievelijk slechts boos kijkende augurkjes met maskertjes of een etentje met de prinses. Dat dit soort aanpak nog werkt ook doet ons veel plezier. Aan humor met ballen door schreeuwlelijkerds in het stand-upcircuit of talloze onbeschofte meninkjes op internetfora hebben we toch al genoeg. Een beetje meer Rood Gras zou deze wereld geen kwaad kunnen.