Zelden was Engeland zo in rep en roer als na het verschijnen van The Origin of Species van Charles Darwin. De man was ongetwijfeld een uitzonderlijk wetenschapper. Maar hij was ook een notoire zuiplap, een hoerenloper en een vechtjas. Ja ook dat was Darwin. Maar ondanks zijn reputatie wist hij een flink deel van de victoriaanse elite voor zijn revolutionaire evolutietheorie te winnen. Maar dan was er het incident in het graafschap Yorkshire. Een onbekend beest viel er een groep spoorwegarbeiders aan. Hun aan stukken gereten lichamen werden zo vermangeld teruggevonden dat zelfs Edward Scissorhands af zou vallen als mogelijke verdachte. De Britse regering stuurt Darwin naar het getroffen gebied om het monster te vangen en een plaatsje te geven in of — voor zijn critici — naast zijn evolutiestamboom. Maar kan, mag of wil Darwin zomaar het bestaan van een Bigfoot, Yeti of andere vertegenwoordigers van de cryptozoölogie naast zich neerleggen?

Het eerste deel van De Aantekeningen van Darwin was een onverwachte meevaller. Ondanks de oersaaie reeksnaam en makke cover hadden wij toen deze strip gekocht. Onmiddellijk waren we meegezogen in het spannende verhaal. Scenarist Sylvain Runberg, die voornamelijk met Orbital hoge toppen scheert, maakte immers brandhout van het wat suffe imago van Charles Darwin door hem acid reflux te overladen met alle zonden van Israël. Bovendien vermengde hij de hoofdplot met victoriaanse klassiekers als Dr. Jekyl and Mr. Hyde en Jack The Ripper. Het resultaat was een thriller waar wij goedkeurend bij knikten.

En nu is er deel twee. We kunnen eigenlijk niets toevoegen aan de bovenstaande samenvatting die even goed op het eerste deel kon gebruikt worden. Het enige nieuwe element dat we je toch durven te verklappen, is het woord "sekte". Al wat we je nu meer zouden toevertrouwen, zou te veel van het verhaal verraden. Maar aan de andere kant moet het ons toch van het hart, er gebeurt eigenlijk heel, heel weinig in dit tweede deel. Tot we dan weer de allerlaatste bladzijde omsloegen... Tekenaar Eduardo Ocaña probeert deze magere kluif toch nog boeiend aan te kleden, maar al niet de beste tekenaar zijnde, wordt hij hier zeker niet geholpen door de makke inkleuring. Het is duidelijk dat onze hooggespannen verwachtingen met dit tweede deel wat getemperd zijn. Deze Aantekeningen van Darwin evolueert helaas niet naar een must have reeks, maar biedt nog steeds de potentie om uit te groeien tot een aardige thriller. Wij oordelen pas na het derde deel.