Zo ergens tussen de geboorte van Lewis Hamilton en Wayne Rooney in, in de periode dat Gorbatsjov aan de macht kwam, ja toen, in 1985, verscheen het eerste deel van de heroïc fantasystrip Alef-Thau. Zware stripfanaten kenden al de pas verschenen avonturen van De Incal, maar dit was iets compleet anders. Alef-Thau was een rompkind. Geboren zonder benen en armen. Het hummeltje was bovendien blind. Maar dankzij zijn inzet, geloof en onverzettelijkheid slaagde hij erin zijn ledematen en zicht terug te verdienen. Het klinkt ongelofelijk, maar het is dan ook een parabel van dé sf-fantast Alejandro Jodorowsky. Hoe dan ook, Alef-Thau was een geweldige reeks. Uitgeverij Sherpa herneemt nu in twee integrales de eerste zes delen, en voegt er nog de twee onvertaalde slotdelen aan toe. Vreemd genoeg steekt de uitgeverij eerst van wal met de derde bundeling die de twee spin-off-delen bevat. Na de dood van de amper 35-jarige tekenaar Arno in 1996 had de Chileense scenarist al jaren zin om het universum van Alef-Thau nieuw leven in te blazen. En een Franse heruitgave van de reeks was de ultieme aanleiding om deze De Wereld van Alef-Thau op ons los te laten. De Italiaan Marco Nizzoli kreeg de eer om de wrede sprookjeswereld van Mu-Dhara te doen herleven, en hij doet dat met verve.

Het verhaal is vintage Jodorowsky, en begint in een stripwinkel waar de auteur van De Wereld van Alef-Thau zijn album signeert. Tegen sluitingstijd weigert hij om voor een oud dametje nog een tekening te maken voor haar kleinzoon. Ze scheldt hem uit. Maar het kan hem niet schelen. Wat later wordt de stripauteur opgeschept door een wagen. Hij ligt in coma. Terwijl de dokters discussiëren of ze al dan niet de stekker zullen uittrekken, wordt de auteur herboren in het magische Mu-Dhara als zijn bekende rompkind. Daar wordt hij gevonden door hetzelfde oude dametje.

We gaan er niet omheen draaien: De Wereld van Alef-Thau is een ronduit dwaze strip die eigenlijk een anomalie is in het schitterende fonds van Sherpa. Net zoals in een videospelletje wint onze nieuwe held al zijn opdrachten en vervolledigt hij ook nu weer zichzelf. En ja hoor, per level worden de opdrachten moeilijker en moeilijker. Maar hoe ongeloofwaardig ook, we hebben deze pulpstrip met zoveel plezier gelezen dat we even van de wereld waren. Het is lang geleden dat we ons nog zo zalig gewenteld hebben in nostalgie. Laat die andere integrales maar komen.