1850. Temidden de reuzebergen tussen Bohemen en Silezië trekken dokter Faust en zijn levende machines door de mistige kloof. Hij is op zoek naar Ash. En zij — Anguis Seductor Hominus of het verraderlijkste serpent van de menselijke wezens — ligt ergens begraven op het godvergeten kerkhof van Karkonosze. Wat later is het zover. Hij heeft haar gevangen. Ze ziet er schattig uit met haar onschuldige ogen. Je zou zo zeggen dat ze een meisje is van amper tien jaar. Maar hij mag zich niet laten kennen. Hij is immers Faust, de geleerde. Hij is de man van objectieve bewijzen. En had de Heilige Kerk Ash immers niet laten opsluiten in een gigantische sarcofaag? Bovendien heeft hij de bewijzen nu voor zich dat het kind meer dan vierhonderd jaar oud is. Nu is hij maar een vingerknip verwijderd van het eeuwige leven. Honderden kilometers verderop komt een oud mechanisme in werking. Een balletje komt langzaam naar beneden gerold. Eén klein balletje dat het hele Vaticaan in rep en roer zet. De monniken roepen het uit. Ze is wakker. Ash is wakker!

Gebaseerd op de aloude Faust-legende, is Ash een fris buitenbeentje in de interessante collectie 1800 van Daedalus. Enerzijds is er de bizarre steampunk-Faust en anderzijds is er het meisje met de zeehondenogen Ash. Geleidelijk aan krijgt het verhaal meer vorm en komt je eerste indruk subtiel meer en meer onder druk. Als een ui, die langzaam wordt gepeld, haal je de schillen weg van het engelachtige meisje. Wat overblijft, is een gevaarlijke bron van droefnis. De jonge tekenares Krystel mist met dit eerste deel van een tweeluik duidelijk haar debuut niet. Haar tekeningen balanceren op het kruispunt — als dit al bestaat — van manga, poëtische fantasy, zware gothiek en steampunk. Als zwarte Winx-feetjes zweven haar mangagoths door het verhaal en laten je niet meer los. De zware computerinkleuring versterkt het sfeertje alleen nog maar.

Ash is een geslaagd debuut in een vrij aparte tekenstijl, en met een verhaal dat per bladzijde sterker wordt. In de gaten te houden!