In een zonovergoten bergstadje krijgt de twaalfjarige Marie van haar rijke vader de opdracht het bos in te trekken en pas terug te keren als ze een kloppend hart van een dier heeft bemachtigd. Tijdens haar initiatierite laat ze twee oudere zussen en twee jongere broers achter. Haar peetvader geeft haar in de gauwte nog een zwaard mee. In alle angst en met alle moed slaagt ze in haar opdracht. Bij haar terugkeer naar haar thuis stuit ze op een terugtrekkende legermacht. Wat ze vervolgens aantreft in de verwoeste en uitgemoorde stad hardt haar voor het leven. Vijftien jaar later is Marie een sletje. Aan de zijde van een wapenbroeder entertainen ze rijkelui door het in een soort arena op te nemen tegen wilde honden. Op de festiviteiten achteraf hebben de twee krijgers hun bedpartner maar voor het uitkiezen. De hertog van Herbeval heeft een ander zaakje voor Marie. De harde tante bezit namelijk de gave om draken uit het diepste van de aarde te kunnen verslaan. Dat komt Marie goed uit want het brengt haar misschien dichter bij haar verdwenen broertjes en zussen. Ze heeft echter nog geen idee met welk vlees ze in de kuip te maken krijgt.

Marie der Draken heeft wat weg van een spin-off van De Orde van de Drakenridders, waarvan tegelijk een nieuw deel verscheen door dezelfde auteurs. In plaats van een afgerond verhaal per album, is het snel duidelijk dat het scenaristenduo Ange in dit geval grootsere bedoelingen heeft met het verhaal. De intrige staat als een huis... als een kasteel zelfs. Veel scènes zijn indrukwekkend. Dan hebben we het nog niet eens over een episch gevecht tussen de mooie Marie en een lelijke draak, maar bijvoorbeeld de manier waarop demonen worden opgeroepen door angstaanjagend met hun vuist op de vloer bonkende monniken. Mocht Marie der Draken een film zijn, dan belandde die scène zo in de trailer om te kunnen imponeren.

Imponeren doet ook Thierry Démarez. De volgende vergelijking zou alleen maar ongeloof wekken als we het niet overtuigend kunnen neerschrijven. Démarez' tekenstijl doet bij vlagen denken aan de vroegere Thorgal-strips van Grzeorgz Rosinski. Het fijne arceerwerk, gezichten (Marie als volwassen Wolvin?), decors tot zelfs de vorm van de tekstballonnen, de invloed is merkbaar. Démarez had lager kunnen mikken en er ook mee kunnen scoren.

Marie der Draken kwam onopvallend op de stapel nieuwigheden terecht en het is nu al een van onze favoriete nieuwe reeksen van 2011.