Hastings, 14 oktober 1066. Twee legers staan tegenover elkaar in een veldslag die het verdere verloop van de geschiedenis van Europa zou bepalen. Aan de ene zijde bevindt zich Willem van Normandië, klaar om zich te wreken op de eedbreker Harold Godwinson, de earl van Wessex. Inzet is niets minder dan de troon van Engeland, volgens Willem aan hem en niemand anders beloofd, Harold meent echter dat de macht hem toekomt. Is hij niet als kersvers monarch gekozen door de raad van edelen? Een bittere strijdt ontbrandt en het vervolg staat in ons collectief geheugen gegrift. Willem wordt vanaf dat moment "de Veroveraar" genoemd.

Dat is een erg korte samenvatting van een bijna zeventig meter lang tapijt waarop ongeveer zeshonderd menselijke figuren en plusminus zevenhonderd dieren de beroemde Slag van Hastings tot leven brengen op het befaamde Tapijt van Bayeux. Omdat het tapijt ook nog een kleine tweeduizend Latijnse woorden bevat die de geborduurde afbeeldingen duidelijk moeten maken, wordt het ook wel eens het allereerste Europese stripverhaal genoemd.

Het is dan ook een wonder dat het zo lang geduurd heeft alvorens er een echte strip verscheen, integraal gewijd aan deze nogal onpraktische vloermat. Onze verwondering neemt nog meer toe wanneer we ons realiseren dat het tapijt zeer gedetailleerde afbeeldingen bevat van strijdende mensen, maar ook nog tal van onopgeloste mysteries bevat: Wie is de mysterieuze vrouwe Aelfgyfa? Waarom legt Harold de eed af op twee reliekschrijnen? Hoe is Harold nu precies om het leven gekomen?

Met dit in het achterhoofd beslisten de voor ons vrij onbekende Emanuele Tenderini en schrijver/scenarist Patrick Weber om dit middeleeuwse stripverhaal in een modern (wand)kleedje te stoppen. Het was hun bedoeling om expliciet naar het lange linnen te verwijzen. Zo wordt niet alleen het verhaal meerdere keren onderbroken door beelden van het echte tapijt, maar wordt ook de volgorde van het kunstzinnige carpet gerespecteerd. Het verhaal is dus een ietwat brave vertelling van de Slag van Hastings en we vinden het persoonlijk wat jammer dat Weber geen eigen of originele interpretaties geeft van de mysteries van de middeleeuwse mat... Aelgyfa komt slechts kort aan bod, maar misschien wou Weber louter focussen op de historische werkelijkheid en niet op het De Da Vinci Code-gehalte van het weefsel.

Tenderini zet het epische verhaal neer in een zwierige lijnvoering die bijwijlen doet denken aan de tekeningen van De Killer. De inkleuring is erg grauw en verder vallen ook de talrijke close-ups op van hoekige, doorgroefde, harde middeleeuwse koppen. Leven in de elfde eeuw was beslist geen pretje, maar erover lezen via deze boeiende, goed getekende strip... dat heeft ons zeker veel plezier gedaan!