De Amerikaanse televisieserie van Walking Dead kan maar best zo snel mogelijk ook in onze contreien op de buis komen. Dan wordt de vertaalde comicreeks alsnog de hit die het in onze ogen al sinds deel 1 is.

Het groepje overlevenden van de zombieplaag rond ex-politiediender Rick is relatief veilig in de gevangenis waar het een vast verblijf vond. De zombies dwalen maar wat rond achter niet minder dan drie omheiningen rond de gevangenis. Rick en compagnie zien plots een teken van menselijk leven door een helikopter die aan het neerstorten is. Samen met de jonge Glenn en de zwarte Michonne besluit hij ter plaatse te gaan kijken. Ze hebben beschermende kledij gevonden waarmee ze zich extra kunnen verdedigen tegen de zombies. Niet veel later en niet eens ver weg komen ze in een versterkt dorp terecht waar andere overlevenden wonen. De gemeenschap laat zich gedwee besturen door een heerschap dat zich de gouverneur laat noemen. Het lot van onze vrienden ligt in zijn handen, en laat nu net een hand van Rick... neen, lees dat zelf maar. De gouverneur heeft drieste plannen met de drie vreemden. Door manipulatie poogt hij bij hen te ontfutselen waar ze vandaan komen want die locatie kan misschien een betere verblijfplaats zijn dan het constant door zombies geplaagde dorp. Voor Michonne heeft hij echter wat anders in petto. Het gevolg van zijn mensonterende praktijken moet hij in deel 6 ondergaan. Oog om oog, tand om tand is meer dan ooit een vaste wet geworden, en laat nu net een oog met een lepel... neen, lees dat ook maar zelf! Bij terugkomst in de gevangenis ziet het er aanvankelijk desastreus uit voor de personen die Rick achterliet. Er komt werkelijk geen einde aan de reeks tegenslagen.

Je kijkt er al lang niet meer van op dat van tientallen zombies het hoofd aan flarden wordt geschoten of dat je lichaamsdelen en darmen aan en uit halfverotte ziet bengelen, maar bovenop het horrorgehalte van het zombiegenre krijgen we deze keer opzienbarende scènes te verhapstukken die aan de torture porn van de films Saw en Hostel doen denken. Robert Kirkman deelt psychische mokerslagen uit, ten eerste aan zijn personages, maar net zo goed aan de lezers. Charlie Adlard weet dat allemaal overtuigend in beeld te brengen, ook al laat hij het sporadisch afweten in de uitwerking van zijn personages.