De eerste druk van Atalante 3 bij Talent dateert van december 2003. Een herlezing van de eerste albums was meer dan aangewezen om daarna het nieuwe deel 4 (voortaan uitgegeven door Silvester) te kunnen ondergaan. We kunnen ons wel lastiger karweitjes voorstellen, de regeringsonderhandelingen bijvoorbeeld.

Nadat Atalante als vondelinge bij Grieks-mythologische wezens terechtkomt omdat haar vader liever een zoon had, krijgt ze van vier kibbelende Griekse godinnen onder meer het vermogen om razendsnel te lopen. Dat komt later nog van pas als ze zich moet bewijzen tegenover de befaamde avonturier Jason en zijn Argonauten die op zoek zijn naar het Gulden Vlies. Die stoere mannen dulden namelijk geen vrouwen aan boord. In deel 2 belanden Jason en zijn entourage (waaronder natuurlijk Atalante) op een eiland waar alle mannen zijn verdwenen. Ze worden verzocht alle vrouwen te bevruchten. Tegen die eis wordt niet geprotesteerd. Atalante, die de taal van de dieren spreekt, komt erachter dat de afwezige mannen dichterbij zijn dan gedacht. Het derde deel biedt een Egyptisch getint avontuur dat eigenlijk een lapmiddel is om van een irritante bok af te geraken. Tot dan toe vormde elk album een afgerond verhaal. Het vierde album is het eerste in de reeks dat met een cliffhanger afsluit. Twee gevleugelde Argonauten werden door harpijen ontvoerd en Atalante gaat hen achterna in het bijzijn van brute kracht Heracles, de irritante bok Calamitos en de faun Pyros met wie Atalante als kind opgroeide. Doorheen de reeks wordt met mondjesmaat info verschaft over de jeugd van Atalante (waar nog een spin-off van staat gepland) want de sprong tussen haar kindertijd en de volwassen vrouw die Atalante in het eerste deel plots is, valt nogal groot uit.

De reeks van de Belgische auteur Crisse is inmiddels uitgegroeid tot zijn grootste succes. De combinatie van Grieks-mythologische elementen en setting met groteske monsters, sidekicks, dieren en wezentjes die niet zouden misstaan in Disney-tekenfilms is weliswaar inwisselbaar met Crisses overige series waar je "Grieks" moet vervangen door "Egyptisch" (voor Ishanti), "indiaans" (voor Luuna) of "Zuid-Amerikaans" (voor Cañari). Maar de royale scheut sexyness is in Atalante het grootst, niet alleen bij de krijgster in lederen outfit met hoog uitgesneden beensplit, maar ook bij de godinnen die elkaar wat in de weg lopen. Ze tooien allen weelderige kapsels en dragen veelal gewaden die om ter blootst zijn.

Da's allemaal mooi om naar te kijken als je houdt van zwierig getekende poppetjes. En al de rest ziet er ook picobello uit: de decors, de monsters, de nevenpersonages, alle mogelijke attributen en accessoires. Ze verhelen echter niet dat Crisse bij het vertellen van zijn verhaal zodanig veel balletjes in de lucht moet zien te houden dat er al eens eentje op de grond dondert. De jacht op het Gulden Vlies is sinds het eerste deel precies van geen belang meer in latere delen. En is er ook een groter verhaal waar we nu nog maar het begin van zien? We vinden dat Crisse er voor enkele gelanceerde ideeën niet volledig voor gegaan is, of dat hij al te vroeg gas terugnam. Het spelletje tussen Atalante en de held Jason had een van de sterktemakers van de reeks kunnen zijn. Bovendien zijn er ondertussen al zodanig veel personages gepasseerd dat het nu ook met minder kan. We gaan niet zo ver door te stellen dat het nu allemaal als los zand aan elkaar hangt, maar we hopen dat Crisse in volgende delen uit zijn zelfgeconstrueerde labyrint geraakt. We staan aan de uitgang te wachten... of was het nu de ingang?

Een topper in het fantasygenre is Atalante anders wel. Het was slechts een kwestie van tijd tot de reeks onderdak vond bij een andere uitgeverij. Zeven jaar later liggen de albums er dus opnieuw.