1949. Rijksmaarschalk Hermann Göring leeft nog. Ook de Engelsman Brian Lane leeft weer. Maar waarom liggen hun ijskoude lichamen dan nog keurig in hun graf? En waarom zijn de graven geopend? Waarom verpulveren deze levende doden tot stofferig gruis als je hen nog maar even aanraakt? Waarom is ook dat gruis na enkele uren verdwenen? En wat hebben een gigantische zwerm vliegen en een immens leger reusachtige mieren hiermee te maken? De spitse Kathy Austin, agente van de Britse inlichtingsdienst MI5, is via Kenya naar een gehucht in de Namibische woestijn gestuurd om er licht in die duisternis te laten schijnen. Maar ook daar loopt ze tegen een muur van verbijstering aan. Kinderen zien er ouder uit dan hun ouders. Wat is hier aan de hand?

Je zou denken dat we de trucjes van Rodolphe en de Braziliaan Luiz Eduard de Oliveira (hij komt ook als je Léo roept) nu onderhand wel kennen. Je weet het wel: men neme een knappe hoofdrolspeelster, een schone jongen en een dwarsligger. Daarna laat je ze de vreemdste wezens ooit tegenkomen. Als tegengewicht voor die onaardse toestanden, maak je de verhaalstructuur best niet te ingewikkeld. Net zoals bij een Nero-verhaal laat je alle gebeurtenissen op elkaar volgen. En als je vast zit, schud je maar een deus ex machina uit de mouw die de lezers nog maar eens paf laat staan.

Hoe belachelijk doorzichtig die formule ook is, wij blijven blind fan van Léo's verbeeldingskracht. Aldebaran, Betelgeuze, Antares, Kenya, ja zelfs het slecht getekende* Verre Werelden verslinden wij zoals kannibalen met een lintworm. De vervolgcyclus van Kenya, Namibia, is momenteel onze favoriet en dat is volledig te danken aan de schitterende tekeningen van de Belg Bertrand Marchal. Na een rustige opstart als decortekenaar van Charly sloeg hij zijn vleugels uit met het knappe The Village — waar blijft trouwens de vertaling van het tweede deel? In Namibia verrijkt hij in één moeite de stijl van Léo. De klassieke decoupage, het ritme en de andere sterke punten van de Braziliaan combineert hij met zijn talent om een meer ingetogen mimiek tot leven te brengen. Eindelijk eens een Léo-strip zonder tandpastesmiles en overgeacteerde emoties van zoutzuilen.

Het moge duidelijk zijn: Namibia is het betere Kenya.

* Vergelijk maar eens de cover van deze Namibia met deel 2 van Verre Werelden. In een boom kruipen en in een boom kruipen is duidelijk twee.