Door het tempo en de omstandigheden waarin we nieuwe strips lezen, komt het zelden voor dat we al te lang stilstaan bij een cover. Deze keer was dat anders met de nieuwste De Kiekeboes. Leon Van der Neffe en beste buurman Marcel Kiekeboe razen in een brommer met zijspan de lezer tegemoet, uitgedost als frontsoldaten uit de Eerste Wereldoorlog. Welk verhaal zit hier achter? Kwam de Teletijdmachine van professor Barabas eraan te pas? Weinig waarschijnlijk. Zoals Merho in zijn blog al aangaf is Kiekeboe/De Kiekeboes geëvolueerd naar een moderne stripserie. Voor een karikatuur van een domme inbreker als Balthazar is er minder plaats gekomen. Reizen naar het verleden is daarom geen optie. Dit kan niet in De Kiekeboes van vandaag. Het coverbeeld is dan ook een uit de context gerukte illustratie. En intrigerend, dat zeker.

Van der Neffe beleeft de tijd van zijn leven want hij mag als toezichter van een groepje re-enactors (mensen die als hobby grote veldslagen naspelen) ook Marcel commanderen. Zij zijn figuranten in een waarheidsgetrouwe Duitse oorlogsfilm die in de West-Vlaamse polders wordt gedraaid. Dat gebeurt op het domein van Tomboy die er net een huisje kocht om zich nu en dan in alle stilte te kunnen terugtrekken. Fanny komt haar helpen alles op te knappen. Ook Alanis is van de partij, maar zij gedraagt zich vijandig tegenover Tomboy. Ze stelt zich allerlei vragen waardoor het alter ego van Tomboy als het hoertje Stefanie dreigt bekend te raken. Eigenlijk is ze vooral jaloers op de goede band die haar beste vriendin Fanny met Tomboy heeft. Ze voelt zich uitgesloten. Ondertussen wordt het duidelijk dat de film slechts een dekmantel is voor opgravingen naar een schat. Zonder nog meer te verklappen, willen we wel nog kwijt dat een spetterende achtervolging met een stadswagentje, een gewone wagen, een sportwagen, een oldtimer en een brommer met zijspan voor de nodige spanning zorgt.

De intrige is — zoals wel vaker bij Merho — uitgewerkt als een toonbeeld van verhaalconstructie. Alles klopt gewoon. Het basisidee werd geleverd door Ivan Adriaenssens die voor zijn laatste en huidige projecten in de Eerste Wereldoorlog graaft. Maar wat dit album werkelijk de moeite waard maakt, is de zeer interessante relatie tussen de knappe grietjes Fanny, Tomboy en Alanis. Het is nu aan Merho om een evenwicht te zoeken. Hij zou nog lang kunnen teren op al deze spanningen voor een resem albums waarbij we juichend aan de zijlijn staan, maar het spelletje kan plots ook té lang duren.

Nog dit, Pom mag in zijn recente interviews beweren wat-ie wil over de reden van het succes van De Kiekeboes, Merho heeft er ook voor moeten knokken. Met enkel wat bloot vlees kom je er niet. En wat kan je nu trouwens tegen een pagina 11 hebben?...