Weet je nog, toen je jong was, en de 8-bit graphics op je Atari 2600 of je NES het beste ter wereld leek? Volgens ons vertoeft Bryan Lee O'Malley, de auteur van Scott Pilgrim, er met veel plezier maar zonder stroperige nostalgie, nog steeds zoveel mogelijk in. Ondertussen is het al bijna zeven jaar geleden dat het eerste volume bij Oni Press is verschenen. Toen stond de mangaboom nog in heel prille kinderschoenen. Behalve natuurlijk voor de hippe kids, zoals O'Malley, die vooral uit die school zijn stijl en veel van zijn verhaaltechnieken haalt. Ongetwijfeld ook daarom verscheen Scott Pilgrim toendertijd in zo'n heerlijk gemakkelijk, leesbaar, manga-sized volume, in zwart-wit. Ondertussen is dit een redelijk courante praktijk (althans in de VS) maar Scott Pilgrim was wat dat betreft wel als een pionier van wat wel eens de postmanga genoemd wordt. Bovenop die liefde voor manga is Scott Pilgrim rijkelijk doordrenkt met tal van andere invloeden die horen bij, als we zo vrij mogen zijn, onze generatie: comics, videospelletjes, muziek en films.

Dit eerste deel begint allemaal redelijk rechttoe rechtaan met een liefdesverhaaltje met hier en daar een beetje experimenten in vertelstijl. Scott wordt, ondanks een relatie met de Aziatische Knives Chau, verliefd op Ramona, maar om haar hart te winnen, moet hij de zeven kwade exen van Ramona verslaan. De eerste is voor dit eerste deel. Redelijk snel begint het hele ding zijn eigen vreemde, maar perfect verstaanbare logica te volgen: evil boyfriends, subspace-snelwegen die door de hersenen lopen, obsessies gestuurd door dromen, magische krachten en Street Fighter-gevechten in een club in Toronto. Wat het effect voor de lezer nog verbetert: ook de rest van de cast volgt deze logica probleemloos.

Scott Pilgrim is een heerlijk verfrissende reeks die een heel luchtig sfeertje kweekt met een mokerhamer van popcultuur op elke bladzijde. Die referenties moet je echter niet noodzakelijk 'doorhebben'. Zolang je bereid bent in de ervaring mee te gaan, komt dat vanzelf goed. Neem nu bijvoorbeeld alleen al de naam van de band waarin Scott Pilgrim speelt: Sex Bo-Bomb. Ofwel heb je de verwijzing naar Super Mario Bros. begrepen, ofwel vind je dit gewoon een grappige naam.

Ook de dialogen, de personages, veel van de situaties... Je weet als lezer dat niemand zo spreekt, nooit in deze situaties verzeild geraakt... Maar toch kon het allemaal onmogelijk anders zijn. Veel geniaal verwoorde uitspraken die je onmogelijk 'zomaar' zegt, maar perfect zijn voor de situatie en uiteraard voor het imago van Scott. Scott Pilgrim: rating: AWESOME! (dat laatste zal je beter snappen als je Scott Pilgrim leest).