In dit eerste deel van een vierdelige reeks maken we kennis met Capucine. Een schattig meisje van acht jaar met het syndroom van Down. Haar ouders, en dan vooral haar vader, lijken deze handicap maar moeilijk te kunnen accepteren en dat levert de nodige spanningen op. Capucine begrijpt dat niet helemaal, maar kan wel heel goed de gemoedstoestand van de volwassenen die haar omringen duiden. En die verbeeldingen van haar zien we terug in denkbeeldige tekeningen in kleurpotlood. Verder tekent Capucine zelf vaak een soort Pikachu die ze Snoezelewoezel noemt, een denkbeeldige vriend met wie ze praat en haar gedachten deelt. Het geeft het verhaal een extra laag. De spanningen over haar opvoeding hebben een weerslag op de relatie van haar ouders. Vooral als ze van de schooldirectrice horen dat Capucine vanwege haar beperkingen niet op de gewone school kan blijven en naar speciaal onderwijs toe moet. In zijn vertwijfeling ontwikkelt de vader van Capucine een bovengemiddelde interesse voor de therapeute van zijn dochter en dat heeft Capucine haarfijn in de gaten.

De zeer productieve tekenaar Jirô Taniguchi liet in zijn eerdere werk (onder andere Herinneringen en De Tedere Jaren) al Europese invloeden zien, maar zijn stijl bleef onmiskenbaar Japans. In deze samenwerking met auteur Jean David Morvan (Konvooi, Robbedoes en Kwabbernoot) vindt er een wonderlijke symbiose plaats van twee stripwerelden. We herkennen natuurlijk de tekenpen van Taniguchi maar het voelt anders. Zijn ingekleurde tekeningen zijn zachter en mooier. Hij weet de Franse architectuur en landschappen prachtig te verbeelden en het gebruik van veel pasteltinten past precies bij de chique omgeving waarin het verhaal zich afspeelt. Het klopt gewoon allemaal.

In het uitgebreide voorwoord danken de auteurs elkaar en vele anderen voor een bijzondere samenwerking. En als je dit album gelezen hebt dan zul je die warme dankwoorden nog beter begrijpen. Want we zijn hier getuige van een zeer geslaagd huwelijk tussen Japanse manga en de Europese strip.