Begin december bracht Casterman maar liefst twee dikke albums met in totaal 138 getekende bladzijdes uit. Een goede start dus voor de reeks Oorlog en Liefde waarvan volgende maand al de volgende twee delen verschijnen. Door het grote aantal pagina's kunnen de auteurs ook ruim de tijd nemen om dit liefdesverhaal tegen de historische achtergrond van het opkomende nazisme in de jaren 1930 te vertellen.

We volgen voornamelijk jongeman Martin Mahner. Zijn vader verwoordt het gevoel van vele Duitsers in die tijd. Hij heeft een enorme bewondering voor de opkomst van Adolf Hitler in de hoop dat hij van Duitsland weer een grootmacht kan maken na de nederlaag van de Eerste Wereldoorlog. Gestadig wint Hitlers partij aan macht en de eerste voordelen, zoals een dalende werkloosheid, laten zich gelden. Geen wonder dat de bevolking in Hitler een verlosser begint te zien. Maar langzamerhand treedt ook de angst in. De bruinhemden zijn overal en de druk op de joden neemt toe. Martin Mahner begint dan ook een grote afkeer te krijgen voor de ontwikkelingen in zijn land. Vader Mahner bagatelliseert de uitwassen en zwemt steeds verder de propagandafuik in. Tegen deze achtergrond ontstaat de hoofse liefde tussen Martin en zijn joodse overbuurmeisje Katarina. De frustratie dat het nooit tot echte liefde komt, maakt dit verhaalelement extra boeiend. Zowel Katarina als Martin bevinden zich in het tweede deel in Parijs, maar ook daar ontkomen ze niet aan de steeds groeiende gevolgen van Hitlers opkomst. Als Hitler in 1939 Polen binnenvalt wordt Martin dan ook geïnterneerd en vervolgens naar Duitsland teruggezonden.

Oorlogsverhalen vanuit het Duitse perspectief zijn er niet met overdaad. Terwijl dit juist zo'n boeiend gegeven is! De chaos in de jaren 1930, de extreme politieke stromingen, de geknakte trots van het overwonnen volk,... Dit alles is een rijke bron voor verhalen. Lees ook bijvoorbeeld Berlijn van Jason Lutes, verschenen bij Atlas.

Het moge duidelijk zijn dat Philippe Richelle een prima verhaal heeft geschreven. Dit heeft hij ook al bewezen met reeksen als Bankgeheimen en Achter de Schermen van de Macht. Tekenaar van dienst Jean-Michel Beuriot is zo goed als onbekend in het Nederlandse taalgebied. In 1996 maakte hij (ook samen met Richelle) het album Mooi als de Dood waarna het dus veertien jaar duurde voordat er weer werk werd vertaald. Zijn licht karikaturale stijl is prima leesbaar en de inkleuring met gedempte kleuren geeft het geheel een authentiek sfeertje. Alles ligt nu vers in ons geheugen om het vervolg tegemoet te treden.