Hoeveel strips hebben we de laatste maanden niet gelezen? Tientallen, honderd, een paar honderd? Zou goed kunnen, gezien de ongeziene invasie van nieuwe strips. En als je ons dan vraagt welk album tussen al die verschijningen we het best getekend vinden, dan pakken we er boven de nieuwste albums van Enrico Marini, Grzegorz Rosinski, Philippe Delaby, François Schuiten, Juanjo Guarnido of Kentaro Miura deze strip van Prins Valiant uit. Laten we eerlijk zijn, technisch gezien behoort Harold Foster tot de allerbeste striptekenaars ter wereld sinds het onstaan van het medium. Leg dit eens naast een strip van een tekenaar van de zogenoemde "nieuwe generatie". Waarom wordt dergelijk tekenwerk niet meer onderwezen? 't Is geen heus geen kwestie van niet willen en zonodig een onderscheid moeten maken, ze kunnen het gewoon niet meer. En ook op scenariogebied staat Foster verduiveld goed zijn mannetje.

In de vijfde jaargang van de oorspronkelijke krantenreeks wordt Valiant door zeekoning Angor Wrack en zijn manschappen overmeesterd en aan de roeien geklonken. Maar er is geen carrière als galeislaaf voor de moedige prins weggelegd. Een pagina later zie je 'm al de slavendrijver doden, gezwind overboord springen in een roeibootje en fluks wegvaren. Maar de tocht op zee is lang en vermoeiend. Overmand door dorst en uitputting strandt hij met zijn bootje op een ver eilandje. Een vrouw met lange gouden haren schenkt hem te drinken. Valiant ziet een gezicht dat hij nooit meer zal vergeten. En hier start de grote kentering van de reeks: Valiant is verliefd zonder het al te beseffen. Van alle vrienden die hij ooit nog op zijn pad zal treffen, is er geen die zo van hem houdt. Van alle vijanden met wie hij nog slaags zal raken, is er geen die 'm op gezette tijden een toontje lager doet zingen en dat is zij: Aleta, de beminnelijke vrouw die door Foster zo bloedmooi op papier wordt gezet dat je er als lezer ook warme gevoelens voor krijgt. Maar dat gebeurt nog niet in deze gebundelde jaargang. Haar rol groeit pas in de volgende delen. En het duurt bijna een volledige jaargang vooraleer Valiant effectief voor haar valt. Vanaf dan draaien meerdere jaargangen rond de geheel bevallige verschijning van Aleta. Foster amuseert er zich ook mee door nu en dan seksistische grapjes toe te voegen en een beetje te lachen met de tegen wil en dank onderdanige houding van Valiant. Daar schept hij duidelijk zijn plezier in. Dat zij ook nog eens Valiants vijanden tot een neerbuigend hoofd kan dwingen met rake opmerkingen en doordachte optredens, maakt van haar een ijzersterk en geliefd personage. En dat weet Foster ook.

Je wil deze jaargang niet missen van een reeks die anders al zo bulkt van spectaculair realistisch getekende, spannende scènes, de nodige actie en het soort avontuur, ridderlijkheid en humor dat je graag opgekruld in een zetel nabij een open haard of een andere gezellige warmtebron wil lezen. Tuurlijk is dit een aanrader, doe eens normaal!