De dodelijk gewonde Kriss van Valnor verschijnt als haar geestelijke zelf voor het tribunaal van de Walkuren. Omwille van haar moedige optreden waarmee ze het gezin van Thorgal het leven redde, krijgt ze de kans om Freya te overtuigen dat ze het verdient om opgenomen te worden in Asgard. Geen eenvoudige zaak. Elke rechtgeaarde Thorgal-fan weet immers dat Kriss meedogenloos sluw en vaak gewoon door en door slecht handelde. Op aangeven van Freya begint Kriss in haar geheugen te graven... Waar ging het mis? Wel, dat is de reis waarop deze eerste spin-off van Thorgal ons mee wil nemen. We ontmoeten een piepjonge Kriss van Valnor die door haar stiefvader zwaar mishandeld wordt. Haar moeder beeft van angst en kan of wil niets doen om hem te stoppen. Wanneer haar moeder compleet overstuur zelfmoord pleegt, neemt Kriss het heft in eigen handen. Ze vermoordt haar stiefvader en trekt de wijde wereld in, op zoek naar een mentor.

Geen personage in de Thorgal-reeks maakte zo'n indruk als Kriss. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat deze eerste spin-off rond haar persoon draait. Haar heldhaftige afscheid uit de hoofdreeks vormt de ideale binnenkopper om haar leven vóór de ontmoeting met Thorgal uit de doeken te doen. Dit betekent enkele introductiepagina's die al snel uitmonden in een dijk van een verhaal. Hard, smerig en episch, zoals we dat van een goedThorgal-album gewend zijn. Even dachten we spontaan ook aan het grauwe van De Torens van Schemerwoude. Het tekenwerk van Giulio De Vita is nog het best vergelijkbaar met dat van de oudere Thorgal-verhalen. Maar bij momenten lijkt het alsof het wat snel moest gaan waardoor het tekenwerk wat krasserig overkomt. Ledematen en gezichten zijn niet altijd even scherp./ De Vita moet er nog wat inkomen, veronderstellen we. We zijn dan ook een en ander gewend door Grzegorz Rosinski's schilderwerk. Vergelijk het maar met de cover van dit album dat hij zelf schilderde.

Ook De Slag van Asgard, het nieuwe album uit de hoofdreeks, draait deels rond het huis van Valnor. Uit de eerdere delen leerden we al dat de Manthor de zoon was van Kahaniël van Valnor, een bedreven tovenaar, en de godin Vylnia. Deze laatste verloor haar onsterfelijkheid door de verboden relatie. Om dit ongedaan te kunnen maken, geeft de Manthor Jolan de opdracht om in Asgard de godin Idun op te zoeken en haar om een appel van het eeuwige leven te vragen. Jolan staat niet alleen voor deze opdracht. De uitverkorene krijgt "het leger dat leeft" mee. Hij zal het nodig hebben, want Asgard heeft heel wat gevaren in petto voor onze jonge held. Ondertussen zet Thorgal de jacht in op de ontvoerders van Aniël, het zoontje van hem en Kriss van Valnor. De jacht op de rode magiërs is daarmee officieel geopend.

Niet alleen maakt Yves Sente van Jolan een man in dit laatste deel van een trilogie rond de blonde held, hij ruimt meteen ook weer de baan voor Thorgal zelf, die als een gedreven Rambo letterlijk en figuurlijk herrezen lijkt uit de doden. Jolan mocht best wel wat meer postuur krijgen, de liefde van de lezers blijft toch grotendeels bij de held van het eerste uur. Dat heeft Yves Sente opnieuw goed begrepen en zonder potten te breken, zet hij de reeks weer op een ander spoor. Rosinski's schilderwerk staat op een eenzame hoogte qua pracht en sfeerschepping en blijft naar onze mening nog steeds evolueren en beter worden. Om vingers en duimen bij af te likken.

Wie er nog mocht aan twijfelen: ja, we hebben ronduit genoten van dubbel zoveel Thorgal-plezier. Beide strips zijn origineel, vernieuwend en kaderen perfect in het Marshallplan rond de reeks Thorgal. Het verschijningsritme moet de hoogte in met maximum drie strips per jaar. In 2011 zullen nieuwe albums verschijnen van Thorgal, Kriss van Valnor en de tweede spin-off-reeks rond Wolvin en Aaricia door de Russische tekenaar Roman Surzhenko en Yann. Met een brede grijns op het gezicht stellen wij: laat maar komen!