Amper vijf maanden na de verschijning van het eerste deel ligt het slot van de sf-trilogie Witte Termiet voor ons. Dat hebben we graag, het bespaart ons een herlezing van eerdere delen als het verhaal te complex is om het met tussenpauzes te moeten lezen. In deel 1 kwam Bianca alias Witte Termiet er amper aan te pas. In het vervolg kwam vooral haar jeugd aan bod. Pas met dit derde deel vernemen we zowat alles wat we moeten weten: haar afkomst, haar rol en die van haar omstanders en haar lot. Na de aanslag op haar leven vlucht ze voor de jagers die het op haar hebben gemunt. Zo komt ze op een grootse locatie terecht waar enkele puzzelstukken op hun plaats vallen. Maar daarmee is ze nog niet gered. Ondertussen wordt de twist tussen de Geosiërs en hun aartsvijanden, de Nautielen, tot een hoogtepunt gebracht. Er dreigt een catastrofe, niet in het minst veroorzaakt door de tot waanzin gedreven Uther, Bianca's voornaamste belager.

Volgens Uitgeverij L verovert Witte Termiet stormenderhand Europa nadat het in thuisland Italië al uitgroeide tot een bestseller. Het inderdaad zeer knappe tekenwerk van Patrizio Evangelisti is daar grotendeels voor verantwoordelijk. Bianca is een aantrekkelijke heldin, de ruimteschepen zien er cool uit, aan de overige technologie en decors zijn vele uren gewijd. Maar wat nu? De trilogie is voltooid. Het gevaar is reëel dat het vanaf nu in de vergetelheid dreigt weg te zakken want zo'n immense, verpletterende indruk heeft Witte Termiet nu ook weer niet nagelaten. Alleen als de auteurs — of toch zeker Evangelisti — snel met wat nieuws op de proppen komen, is er een langer leven voor Witte Termiet beschoren.

Leuke toegift, net zoals in de vorige delen is er een landgenoot van de auteurs uitgenodigd om een voorwoord met bijhorende hommagetekening te maken. Paolo Eleuteri Serpieri (Druuna) focust in zijn tekening op een van Bianca's fraaiste assets: haar kont.