Het concept Samber van Bernar(d) Yslaire gaat al meer dan twee decennia mee en blijft — in tegenstelling tot veel andere reeksen met ontelbare spin-offs — nog steeds verrassen met zijn kwalitatief hoogstaande, prachtig getekende, duister-romantische verhalen.

Het begon allemaal met het liefdesverhaal van de melancholische Bernard en de knappe Julie, het meisje met de vreemde rode ogen. Dat verhaal liep helemaal niet goed af — we zaten zelf met rode ogen van het huilen — waardoor Yslaire zijn hoofdpersonages moeilijk kon laten opdraven in een nieuwe reeks. Bovendien was de Brusselaar nog steeds niet uitverteld en waren er nog ideeën zat. Had Bernard niet een of andere vreemde vader? Waar komen die rode ogen precies vandaan? En hoe zou het aflopen met Julie en haar kind nu Bernard er niet meer was? Yslaire had te veel andere projecten (De Hemel boven Brussel en XXe Ciel.com) om dat allemaal zelf te tekenen en nam andere zeer getalenteerde tekenaars onder de arm. Bijgevolg ontstonden succesvolle sequels (over de zoon van Bernard en Julie: Bernard-Marie & Judith, de zogenaamd derde generatie van 1856 tot 1862) die hij nog zelf tekent, maar ook prequels. De ondertussen afgeronde cyclus van de eerste generatie (1830-1847), Hugo en Iris, beschreef het wel en wee van Bernards vader. Nu is dus diens grootvader (of Bernards overgrootvader), Werner von Gotha, aan de beurt.

We ontmoeten Werner in het Wenen van 1768. Hij is een weeskind met mysterieuze rode ogen als gevolg van een bloedziekte. Hij heeft het geluk opgevangen te worden door graaf Goetz von Gotha, een aristocraat die zich het lot van weeskinderen aantrekt en er zelfs aan denkt om de schuchtere Werner tot zijn erfgenaam te maken. Graaf von Gotha neemt zijn pupil graag mee onder de mensen en zo komt 'Roodoogje' in contact met de mooie Charlotte. Zoals dat wel vaker voorkomt, zijn de mooiste en spannendste liefdes diegene die verboden zijn, in dit geval door Jeanne Sophie, de boze toverheks van dienst (kijk naar die cover!), tevens moeder van Charlotte. En hup, het dramatische liefdesverhaal — typisch voor het Samber-geslacht — is weer vertrokken.

Als geen ander slaagt Yslaire erin om de decadente sfeer onder Europese aristocraten in de achttiende eeuw tot leven te brengen. De hoge heren en dames vervelen zich te pletter, sluiten dwaze weddenschappen af en verkneukelen zich in het lot van arme mensen. Seks is soms een uitlaatklep, maar ook luxueuze feestjes met bijhorende roddels en zinloos geweld op dieren én op mensen kunnen de sleur wat breken. Het bezoek van een jezuïet, die beweert farao Ramses II persoonlijk gekend te hebben, zorgt ook voor de nodige animo.

Yslaire verdient voor dit nieuwe album niet alle lof. Die moet hij delen met de minder bekende tekenaar Marc-Antoine Boidin. Zijn prachtig ingekleurde tekeningen, die vaak een half blad beslaan, zijn precies kleine kunstwerkjes. Met hun donkerrode en bruine tinten zetten ze de zwartgallige weemoedigheid en het zinloze streven van het getormenteerde Samber-geslacht extra in de verf. Kortom, Boidin en Yslaire voegen met dit album opnieuw een glanzende parel toe aan de kroon van de Samber-saga.