DRACULA 2
Bram Stoker
Séra + Yves H. • Casterman
48 p. (HC & SC)
|
|
| Erdoor gebeten |
|
Na de biografie van graf Vlad Dracul, alias De Spietser, door zijn vader Hermann te hebben laten verstrippen, schotelt Yves Huppen nu met tekenaar Séra in dit tweede album uit de Dracula-trilogie ons het leven van Bram Stoker voor. De Ierse Stoker gaf als eerste literair gestalte aan graaf Dracula in zijn gelijknamige werk. Zoals dat gaat, was hij bij zijn dood in 1912 compleet miskend. Zijn boek bleef bij het verschijnen zo goed als onopgemerkt en zou pas veel later in de twintigste eeuw zijn huidige wereldfaam verwerven.
Het hele leven van Abraham 'Bram' Stoker blijkt een aaneenschakeling van ellende en teleurstellingen. Als kind was hij jarenlang bedlegerig, als jonge volwassene schikte hij zich helemaal naar de wensen van zijn vader en ging aan de slag als saaie ambtenaar. Wanneer hij de Engelse toneelacteur Henry Irving ontmoet, gaat er plots een heel andere wereld voor hem open: die van het theater. Zijn bewondering voor Irving is er een van idolatrie. Wanneer de acteur hem vraagt om samen een toneelhuis op te starten in Londen twijfelt Stoker dan ook geen tel. Maar Irving eist steeds meer van zijn compagnon, terwijl hij hoe langer hoe meer verantwoordelijkheden uit handen van Stoker neemt en in de schoot van ja-knikkers legt. Tegelijk vervreemdt Stoker van zijn echtgenote en gezin. Zijn hele Londense avontuur werkt ronduit verwoestend.
Yves H. doorspekt de biografie met fragmenten uit het boek Dracula. Daarmee toont hij mooi de parallellen tussen het fictieve werk en het leven van de auteur aan. Zo wordt duidelijk in welke mate de gruwel uit het boek slechts een metaforische afspiegeling is van de miserie in de realiteit. Hoewel het onbegrijpelijk lijkt dat Stoker ondanks alle vernederingen trouw tot diens dood in dienst blijft bij Irving, blijft het toch merkwaardig herkenbaar.
Het tekenwerk van Séra vraagt wel even gewenning. Zijn krasserige schaduwstijl en het spaarzame, soms eigenaardige gebruik van steunkleuren ogen hard en onaantrekkelijk, maar versterken in feite wel de sombere sfeer die over het boek hangt. Dat is een sfeer van onomkeerbare fataliteit, die een man treft die eigenlijk te goed is voor deze wereld, maar te zwak om goed te doen voor zichzelf. |
|
| > HANS OTTEN — oktober 2006 |
