Iemand heeft ooit het bos geschapen zodat kinderen erin kunnen verdwalen. Robuuste bomen, grootogige eekhoorntjes en paddenstoelenhuisjes blijven altijd onze sympathie wegdragen. Maar laten we eerlijk zijn: een bos dient eigenlijk voornamelijk om je kindergrenzen te verleggen. Om net iets verder weg te lopen dan je mocht van je overbezorgde ouders of uitdagende vrienden. Echt verdwalen kan je er nauwelijks. Daarvoor is er altijd het maanlicht dat je weer op het juiste pad brengt. Of toch meestal.

Zo was het ook in het Spaanse dorpje Aldea, ergens rond 1920. Twee jongens vechten er om de gunsten van het knapste meisje van het dorp, Artemis. Maar Artemis, steeds gehuld in een stijlvol rood kapje, heeft maar één liefde en dat is haar grote beschermer, de maan. Op een nacht lokt de helper van de lokale genezeres met zijn panfluit alle kinderen naar het bos. Hij heeft een groot spel in gedachten. Wie hem helpt om zijn mand met verse naaktslakken te vullen, krijgt tips om een zilveren maanjuweel te vinden. De zoektocht kan beginnen, maar kijk uit voor de put in het bos. In die waterput huist immers een dodelijk putmonster!

Na zijn halfmislukte doortocht als Robbedoes-tekenaar, slaat José-Luis Munuera keihard terug. Wars van alle commerciële beperkingen doet hij nu waar hij goed in is: volledig loos gaan. Net zoals in Konvooi - De Jeugdjaren van Nävis, kiest de Spanjaard voor een heftige dynamiek in een wijdse kadrering. De kwajongensstreken, de kinderangsten, de droefnis, alles krijgt de ruimte en het ritme die het verdient. Scenarist Bonet, die al sinds 1995 bezig is met de stripversie van deze Spaanse legende, werkte vreemd genoeg de meeste karakters gelijkmatig uit. Hierdoor is het initieel moeilijk om je te vereenzelvigen met één specifiek personage, maar word je wel gedwongen om al die grijze mussen zelf kleur te geven. Munuera koos er dan ook voor om de volledige strip in grijstinten te laten verschijnen, Enkel de rol van Artemis met haar rode kapje, is eenduidig. Het experiment werkt vooral in het fantastische, poëtische doch sombere eerste gedeelte van deze uitgave. Maar net zoals in het tijdloze Over de Grenzen van de Tijd... kozen de auteurs ervoor om de kinderen een tijdsprong te laten maken en ze vele jaren later opnieuw met elkaar te confronteren. Dit tweede verhaalgedeelte is veel rechtlijniger en was misschien meer gebaat met een strakkere zwart-witinkleuring.

Hoe dan ook zijn deze 134 bladzijden het beste wat we van rastalent Munuera gezien hebben. Aanrader!