In het eerste deel zagen we Sisco als agent van de Franse geheime dienst, belast met de bescherming van de president, een politieke moord plegen. Deze daad werd per ongeluk gezien en gefilmd door een glazenwasser. In dit tweede deel volgen we Sisco en zijn collega's verder in hun jacht om het bewijsmateriaal te vernietigen. Als snel blijkt Sisco zelf ook opgejaagd wild. Een corrupte collega die zijn carrière veilig wil stellen voor de toekomst blijkt vuil spel te spelen. En dat zorgt voor de nodige gewelddadige confrontaties.

Net als in het eerste deel zit de vaart er meteen weer goed in. Scenarist Benec laat er geen gras over groeien en sleept ons in vliegende vaart mee door het hedendaagse Parijs. Geheel passend in dit tijdsgewricht wordt hierbij, al dan niet legaal, grif gebruik gemaakt van de kunsten van een gameverslaafde computerfreak. Deze hackt zonder problemen beveiligingscamera's en traceert het opgejaagde wild. Op een liquidatie meer of minder wordt niet gekeken en het lijkt ook niet de bedoeling dat we de hoofdpersoon Sisco als een toffe vent gaan zien. Hij schiet namelijk net zo makkelijk als zijn collega's tegenstanders gewoon neer.

Niet voor watjes dus deze strip die overigens op een heel toegankelijke manier wordt getekend door Thomas Legrain. Zijn personages zien er geloofwaardig en sterk uit terwijl de Parijse entourage goed en aantrekkelijk is neergezet. In onze bespreking van het eerste deel maakten we een voorzichtig vergelijk met Alfa, Largo Winch of I.R.$. Met dit slot van het eerste tweeluik, wordt duidelijk dat Sisco een plek heeft verdiend in dit rijtje, achter de voornoemde reeksen evenwel. Legrain en Benec zijn erin geslaagd een eigentijdse antiheld neer te zetten. De setting van de geheime dienst als onderdeel van de hofhouding van de Franse president biedt bovendien voldoende aanknopingspunten voor spannende vervolgverhalen.