Zeventien jaar geleden begaf de jonge Ellen Baker zich op het criminele pad. Bij een bankoverval doodde ze een bewaker. De schuld ervan kon ze schuiven op haar liefdesrivale Jane Tyler. Vandaag is Ellen een vurige tegenstandster van de doodstraf en een bewonderd en geëerd humanitair helpster. Ze is getrouwd met een topadvocaat, maar haar zoontje stak in een ultiem verzoek naar aandacht zijn school bijna in de fik. Terwijl het joch wordt ondervraagd, houdt zijn vader al een pleidooi. Ondertussen vecht Victor Wells, een scholier die de brand wilde helpen blussen, voor zijn leven. Deze scène komt in beide nieuwe delen van Levenslijnen voor. Maar de omstandigheden verschillen waarin Ellen een beslissing neemt die haar verdere leven zal bepalen. In Paranoïa gaat ze zichzelf aangeven in de VS en biecht haar aandeel in de bankoverval met desastreuze gevolgen op. Alleen... niemand gelooft haar! Zet ze toch door om de waarheid aan het licht te brengen en zo het leven van de terdoodveroordelde Jane te redden? In Het Spook is Jane effectief geëxecuteerd. In Ellens gedachten duikt Jane vervolgens op als spook. We vinden Ellen ook nog terug in Afrika waar ze overspel pleegt. In dit album speelt ook het lot van Victor mee.

Schuld, boete, eerlijkheid, wroeging en de consequenties van dat alles voeren de boventoon in deze meesterlijk opgezette conceptreeks. Elk album is waarlijks een toonbeeld van geraffineerd schrijfwerk door diverse auteurs, gecoördineerd door de meester van de conceptreeksen Frank Giroud. In de verkoop wilde het helaas niet zo best lukken met de eerste drie delen. Uit verschillende commentaren bleek het atypisch getekende album De Zoon van Daphné Collignon veelal de doorslag te geven om de serie terug in de winkelrekken te zetten. En drie delen ineens nam misschien een te grote hap uit het budget. Jammer want Levenslijnen vinden we toch echt wel een aanwinst. Bovendien zijn deze twee nieuwe albums klassieker getekend. Daniel Hulet presteert dan wel ondermaats in vergelijking met zijn vorige strips (hoewle de inkleuring vele redt), maar Espé durven we nu al een ontdekking te noemen. Let vooral op de ondervraagscène in het begin van elk album. Hulet minimaliseert, Espés bladschikking is ietsje creatiever. En het opduiken van Jane als spook op het dakterras vergeten we niet, een puur griezelmoment.

We weten wel dat De Tien Geboden het meest geassocieerd wordt met Giroud, maar stilletjes hopen we dat Levenslijnen bij de voltooiing van het project (deel 14 moet in januari 2012 verschijnen) erbovenuit zal schieten. Met de albums die we nu al achter de rug hebben, ziet dat er goed uit. We lezen nu eenmaal liever dit soort realistische thrillers met een steengoed basisidee, een prima uitwerking en een hoofdpersonage dat ontzettend kan boeien.