GIULIANO NERO 1
Het Vijfde Slachtoffer
Andrea Mutti + Alex Crippa • Casterman
48 p. (SC)
|
|
| Lekker vet |
|
Het vak van stripletteraar kan je maar best in de Verenigde Staten uitoefenen. Daar wordt je stiel nog naar waarde geschat en verschijnt je naam naast die van de tekenaar, inkter en scenarist netjes vooraan in de comic. Meer nog, echt goede letteraars hebben er bij stripliefhebbers nagenoeg eenzelfde faam als de schrijver of tekenaar. Hoe anders is het in onze contreien. Enkel een naam als Frits Jonker doet bij stripfanaten mogelijk een belletje rinkelen, maar zelfs hij besloot uiteindelijk van ellende ander emplooi te zoeken.
Waarom deze beslommering? Nee, met het letterwerk op zich is er helemaal niks mis in dit eerste album uit de detectivereeks Giuliano Nero. Maar het is wel een ingreep in de lettering die een eind in het album het leesplezier compleet vergalt. Een cruciale verspreking van een ogenschijnlijk onverdachte getuige, waar je normaal losjes overheen zou lezen, wordt lekker vetjes afgedrukt. De auteur had er net zo goed een bordje bij kunnen plaatsen met "Dit is 'em! Dit is 'em! Hij heeft het gedaan!!"
Wanneer een jonge vrouw met overgesneden en nadien weer dichtgenaaide keel wordt aangetroffen, heeft de politie van het Italiaanse Brescia al vlug een verdachte klaar. De vader van het slachtoffer gelooft niet dat de kit de ware dader achter de tralies heeft steken en neemt privéspeurneus Giuliano Nero onder de arm om opheldering te brengen. Al vlug duiken er meer lijken op met dodelijke verwondingen, die nadien telkens weer meticuleus zijn toegenaaid.
De lezer volgt stap voor stap het hakkelende onderzoek van Nero in een album dat alle elementen van een strip noir bevat: een rommelige detective met onafscheidelijke stropdas op half zeven, een sombere sfeer, kille personages en een gedachtestem die alle vorderingen met de lezer deelt. Enkel de vamp ontbreekt. Maar zij wordt eerlijk gezegd niet gemist. Het donkere verhaal en de processie van Echternach die het onderzoek volgt, nemen de lezer feilloos op sleeptouw. Ook het tekenwerk draagt daartoe bij. De geschilderde platen vormen bijna een oganisch geheel met het verhaal, zodat het een beetje teleurstelt dat het wachten is op de afloop tot het tweede album. Onderhoudend, alleen jammer van die lettertruc, dus. |
|
| > HANS OTTEN — oktober 2006 |
