De verschijningsfrequentie van het tiendelige (elf albums als je er ook het speciale Franse extra deel bijkocht) De Tien Geboden lag behoorlijk hoog. Ook over de intervallen van het distillaat De Erfgenaam kunnen we niet echt klagen. Het eerste deel van de spin-off verscheen in 2006, vandaag klappen we het laatste album van de reeks dicht.

De Erfgenaam concentreert zich grotendeels op Merwan Khadder en in iets mindere mate dan in De Tien Geboden het geval was op het testament van de profeet Mohammed die de moslimwereld op zijn kop kan zetten. Merwans zoektocht met steun van een gewaardeerd lid van het Vaticaan komt tot een meer dan bevredigend einde met een enkel triest randje want moslimfundamentalisten willen er natuurlijk alles aan doen om Merwan te doen falen.

Na een onzekere start zagen we deze reeks sterk positief evolueren. De Erfgenaam won aan spanning, inlevingsvermogen en menselijkheid. Hoewel Joseph Béhé nu niet meteen onze favoriete tekenaar is, heeft hij het toch weten te flikken dat we nu al vijf albums lang putten uit ons eigen tolerantiebassin en 'm alle kansen gunnen. Verhaaltechnisch vinden we dit sowieso beter dan De Tien Geboden dat door de verscheidenheid aan tekenaars, locaties en tijdperken een verbrokkelde indruk geeft. De Erfgenaam breit daar een nieuw uitgesponnen hoofdstuk aan en verveelt niet. Frank Giroud heeft anders ook wel goed begrepen dat het niet veel langer meer moest duren. Het Testament van de Pofeet getuigt van een uitstekende timing om er een punt achter te zetten.