"Monsters... hij heeft monsters van ons gemaakt!” Dokter Livesey is nog steeds uit zijn lood geslagen. Om Lady Vivian Hastings te beschermen tegen twee dolle muiters, heeft hij — de redder van mensenlevens — hen moeten doden. Daar staat hij dan op het dek van het schip. Compleet suf. Rondomrond liggen lijken. De ene vermoord tijdens de opstand, de andere gedood door de helse storm die ze net overleefd hebben. 'Overleefd', een groot woord. De schuit is aan het zinken en piraat Long John Silver tobt hoe ze dit wrak drijvende gaan houden. Plots wijst hun indiaanse gids een nauwelijks zichtbare doorgang aan tussen de klippen. Is dit de weg naar Guyanacapac, de mythische gouden stad? Silver besluit het erop te wagen en komt terecht in een smaragdgroene hel. Als dit de weg naar het gele edelmetaal is, riekt het alleszins serieus naar de dood. En avant!

Vreemd. Dit derde deel begint met een overbodig informatief schutblad. Maar dan sla je de pagina om en roep je direct om je mama! Een indrukwekkende dubbelpagina sleurt je onmiddellijk mee in een maalstroom van torenhoge golven. De dialogen vol doodslust hakken in op je rechtopstaande haren van je nekvel. Dit is pure angst. En Matthieu Lauffray blijft al je zintuigen op de proef stellen. Hoe mooi zijn smaragdgroene rivierenlabyrint ook geschilderd is, zijn groen herinnert ons aan dat potje Philadelphia dat we zeven weken te laat terugvonden in onze koelkast. 's Mans regenwoud stinkt naar beurse schimmelkaas, en smaakt als overjaarse spruiten. Lauffrays stijl is duidelijk schatplichtig aan de grote René Follet, maar hij voegt er door zijn zwierend camerawerk nog meer dynamiek aan toe. Long John Silver doet je sidderen en beven in tegenstelling tot de zoetwatermatrozen Roodbaard en De Havik die ook in de Guyaanse hel hebben rondgedobberd.

Coscenarist Xavier Dorison zweept de boel nog wat meer op. Ook deze keer bouwt hij zijn verhaal gestaag op tot een knoert van een clifhanger! Het is nu duimen dat ze in het volgende en laatste deel fel uitpakken met de ongelofelijke Lady Vivian. Haar drijfveer om ondanks alles naar deze groene hel te gaan, voelt nu nog te ongeloofwaardig aan... maar iets doet ons hopen dat we het laatste van haar nog niet gezien hebben. Zet je maar schrap, Long John!