DE WIND IN DE WOESTIJN 1
De Lokroep van het Reizen
Michel Plessix • Standaard Uitgeverij
32 p. (HC)
|
|
| Eindejaarslijstjesmateriaal |
|
Het is herfst. De dagen zijn prachtig. De lucht is nog zacht, het licht ook. Langzaam wijkt het groen voor het geel. Hier en daar zie je al wat rood. Dit is het teken dat het tijd wordt om te hamsteren of om warmere oorden op te zoeken. Alleen Rat laat rustig de onbegrijpelijke hyperactiviteit van de vertrekkers over zich heen gaan. Heeft niet elk seizoen zijn mooie kanten, zijn warmte, zijn melancholie? Plots komt haast uit het niets een getatoeëerde scheepsrat naast hem zitten. Beiden staren voor zich uit. Rat weet immers hoe belangrijk de stilte voor sommigen is als het hoofd overloopt van dromen en de voeten moe zijn. En dan begint de scheepsrat honderduit te vertellen over zijn reizen, over de oceanen en over het zeemansleven. Het ware leven.
Wat een plezier is het om weer te genieten van het kleine geluk van een timide mol, een barse das, een dromerige rat en een trotse pad. Na de succesvolle vierdelige adaptatie van de bijna honderdjarige roman De Wind In de Wilgen, besloot Michel Plessix zijn helden een eigen leven te laten leiden. In plaats van ze hetzelfde truukje te laten opvoeren en ze gevoelloos commercieel uit te melken, haalt de Bretoen het onderste uit de kan. Eindelijk komen de inwoners van het Woeste Woud los uit hun oubollige keurslijf en zijn ze hun eigenste zelf. Vlotte dialogen, doorspekt met humor en de nodige zachte mijmeringen waar tot voor kort alleen een Ragebol patent leek op te hebben. Ondanks de magere 32 bladzijden is De Wind in de Woestijn een heel intensief boek dat je blijft herlezen. Enerzijds heb je het pure kinderlijke avonturenverhaal opgevrolijkt met de dolle dierenfratsen, anderzijds vind je als ouder het breekbaar vertelde oerthema terug van "Is dit alles?", zacht en sfeervol ingekleurd. Tenslotte bevat elk kadertje zoveel rijke details en miniverhaaltjes dat je de plaatjes wel moet herbekijken. Tussen de rattentenen zie je kibbelende krekels hun eigen leven leiden, figurerende kippen een wormpje hypnotiseren of een verdwaasd eekhoorntje nootjes rapen. De Wind in de Woestijn is een genot voor al je zintuigen. Een geconcentreerde spuitbus zomerse herfst, een orgasme voor het oog, rake dialogen en ander goed gevoel. Dit is materiaal waaruit dé eindejaarslijstjes worden opgetrokken. |
|
| > WOUTER PORTEMAN — oktober 2006 |
