Vernedering, zinloos geweld, racisme, marteling, onderdrukking, misbruik, vandalisme, armoede, criminaliteit, verkrachting, prostitutie, lust, corruptie, drugs,... Noem gelijk welk negatieve uitwas van de mens en het komt aan bod in dit verontrustende, geheel tekstloze album. De verschillende kortverhalen met schijnbaar lieflijk ogende poppetjes zijn dikwijls om van te walgen.

Om mee te doen aan een realityshow à la Big Brother moeten de kandidaten onder andere stront eten en zich anaal laten nemen ter vermaak van de tv-kijkers. Veiligheidsagenten volgen het lot van een man op wie ze hebben gewed dat hij ofwel de top zal bereiken ofwel in de goot zal belanden. Het wordt het laatste. Een Zuid-Amerikaanse arbeider wordt gedwongen om de fabriek waar hij werkt in de fik te steken en ziet vervolgens zijn hele gezin de verdommenis ingaan. Gelukkig heeft hij net een nieuwe tv kunnen kopen. En zo gaat het steeds verder, rondjes makend in een jammerlijke vicieuze cirkel waaruit geen uitweg mogelijk is. De situaties worden zodanig in je smoel gesmeten dat je je constant ongemakkelijk voelt. Maar schilder, zanger van een Franse hardcoreband en tekenaar van undergroundstrips Ivan Brun velt geen oordeel, er is geen moraal, geen happy end. Hij houdt de moderne maatschappij een spiegel voor en confronteert ons met het slechtste van de mens. No Comment omschrijven als "maatschappijkritiek" is te mieterig uitgedrukt. Het is de naakte, zondige, nietsontziende mens die hij portretteert. Zijn slachtoffer? Zijn eigen naasten. Hoe dom!

Binnenkort zou ook nog het gelijkaardige War Songs moeten verschijnen met deze keer geen verhalen uit het dagelijkse leven en hoe je op de corporate ladder klimt of er genadeloos afdondert, maar verhalen vanop het slagveld en uit oorlogsgebieden. Het kan dus nog wreder.