Voor het tweeluik Cixi van Troy bedacht Christophe Arleston een avontuur met Cixi als hoofdrolspeelster dat tegelijk een verklaring geeft voor haar plotse verdwijnen tussen deel 6 en 7 van de hoofdserie waarvan dit een zoveelste spin-off is. We vinden haar terug op een handelsschip op volle zee. Een sampanpiraat met uitsluitend vrouwelijke piraten verstoort de rust die ze wilde inlassen. Ze verbijt nog steeds de jaloezie die ze voelt voor haar zus C'ian die het vriendinnetje is van Lanfeust. Omdat Cixi bij het veroveren van het schip verkeerdelijk wordt aanzien als een slavin (haar sexy outfit wordt beschouwd als hoerenkleren), nemen de piraten haar mee aan boord. Cixi maakt van de nood een deugd en wint het vertrouwen van de bemanning, op een manwijf na. De kapitein wil van haar een zeekoning maken en ze wil Cixi ook in haar bed krijgen. Met zoveel vrouwen bijeen moet dat wel om problemen vragen. Afgunst en nijd vallen Cixi te beurt. Ze is nog lang niet aan het eind van haar avonturen te land, ter zee en in de lucht.

Er staat geen maat op het regelmatige verschijnen van nieuwe nevenreeksen die zich afspelen in het universum van Troy. Tot nu toe sluit Cixi van Troy het nauwst aan bij de oorspronkelijke fantasycyclus, toch zeker qua setting en qua humor. De lesbische onderonsjes hadden voor ons net zo goed overboord gekund, maar zo radicaal zijn we er nu ook weer niet tegen. Als dit het pad is dat Arleston wil bewandelen, dan is dat maar zo. Zo sprankelend als de oorspronkelijke cyclus of het nog steeds geslaagde Trollen van Troy schrijft Arleston wat ons betreft niet meer, maar we weten dat hij elk van zijn verhalen met passie en een groot enthousiasme schrijft. Dàt is nog wel in die mate te merken dat we het woord "uitmelken" niet hoeven te gebruiken.

Even enthousiast is Olivier Vatine, de tekenaar van de eerste vier Aquablue-albums. Hij heeft eenzelfde zwierigheid als Didier Tarquin, maar dan met minder details en een cleanere tekenstijl. Samen met Fred Besson (de inkleurder van de meeste strips van Crisse en tegenwoordig ook van Largo Winch) verzorgde Vatine de inkleuring. De special effects en het gebruik van allerlei Photoshopfilters liggen er te dik op. Vooral de felle blauwe hemels met gemakzuchtig rondgestrooide wolkenpartijen stoorden ons. Ach ja...