Nadat hij per ongeluk werd neergeschoten tijdens een interventie ontwaakt politiediender Rick Grimes na een maand uit zijn coma. Maar er is niemand die hem aanhoort. Hij trekt op onderzoek uit in het stille ziekenhuis en stuit al snel op rottende lichamen... waar nog leven inzit. Een van de levende lijken heeft het op hem gemunt, maar hij weet te ontsnappen. Thuis is er niemand die 'm opwacht. Waar zijn z'n vrouw en kind? Waar is iedereen? Wat is er aan de hand? Een man die met zijn zoontje zijn intrek nam in het huis van de buren vertelt Rick wat hij weet: op een dag waren "ze" er plots, zombies die met een harde klap op het hoofd uit te schakelen zijn. Hen genadeloos afknallen werkt nog beter. Binnen de twee weken waren alle media uit de lucht, maar de televisie maakte nog net op tijd duidelijk dat zich terugtrekken in de grote steden veiliger is tot er een oplossing komt. Rick besluit het erop te wagen en reist door naar Atlanta waar hij zijn gezin hoopt terug te vinden. Die zoektocht wordt geen uitgesponnen queeste zoals in Y: The Last Man waarin Yorick op het einde van de reeks herenigd wordt met zijn vriendin want al snel ziet Rick zijn zoontje en vrouw terug in een kleine gemeenschap van overlevenden, 't is te zeggen overlevenden die gezond zijn. Maar Rick zal ondervinden dat in een maand tijd niet alleen de mensheid op alle locaties die hij aandoet grotendeels is verdwenen, ook de menselijkheid heeft ferm te lijden gekregen. Het gevaar schuilt niet alleen bij zombies, ook bij andere overlevenden. Zelfs zijn collega en beste vriend is geeneens meer te vertrouwen.

Belangrijker nog dan het prijsgeven van een oorzaak, waar Rick en compagnie minder mee bezig zijn dan met het zien te overleven in deze hertekende wereld, is het uitspelen van relaties, persoonlijkheden en gevoelens door scenarist en relevatie Robert Kirkman. Er worden jazeker heel wat zombies een kopje kleiner gemaakt en alle tekenen van lichamelijk verval zorgen voor een hoog horrorgehalte, maar in onze optiek is Walking Dead veeleer een psychologische actiethriller. Hoe ver ga je om te overleven? Blijft er in een zombie nog een greintje persoonlijkheid over van je familielid of naaste een keer hij is gebeten en er geen genezing meer mogelijk is? Is de situatie helemaal hopeloos? Gelden oude wetten nog in nieuwe omstandigheden, in een constant gevaarlijke omgeving? Voor Rick, een natuurlijke leider in wie ook anderen hun hoop stellen, is het niet makkelijk om in zijn schoenen te blijven staan. Dat maakt Walking Dead als stripverhaal — als verhaal tout court — ook zo boeiend. We waren nog maar zelden zo snel verslingerd aan een strip. Aan één stuk verslonden we beide verschenen delen en willen nu graag vliegensvlug onze tanden in het vervolg zetten. Ondertussen is er ook een tv-serie in de maak.

Na de eerste comicdelen, die in deel 1 zijn gebundeld, nam Charlie Adlard het van Tony Moore over. Moore vonden we veel beter in het tekenen van personages, Adlard weet dan weer beduidend betere paarden te tekenen (een paard van Moore zag eruit als een speelgoedbeestje). Maar beide tekenaars kunnen verdomd angstaanjagende zombies tekenen.