De zwaarlijvige Polza Mancini is vastgehouden op een politiebureau. Twee speurders krijgen de pertinente opdracht zijn verhaal te laten vertellen met alle details. Zo hopen ze erachter te komen waarom hij iets ergs aandeed aan een zekere Caroline die zich momenteel in een coma bevindt. En Polza praat, maar dat betekent nog niet dat hij zich plooit naar de verwachtingen van de speurders... of naar die van de maatschappij.

Voormalig schrijver Polza laat zich kennen als een intelligente, maar ook psychisch gestoorde verteller. Tussen de mooiste oneliners waar Manu Larcenet een patent op heeft (lees ook De Dagelijkse Worsteling), ontspint zich een verhaal vol traumatische ervaringen en relaties, niet-alledaagse ontmoetingen en hallucinaties met onder meer kleurrijke kindertekeningen en immense Paaseilandbeelden die we voorlopig moeten beschouwen als tekenen van waanzin. Polza noemt het zelf aanvallen van de "blast". Ook van belang lijkt Polza's vlucht naar de natuur. Larcenet kan daarbij door zijn manga-achtige aanpak met veel pagina's als uitspeelbaar voordeel heel wat ruimte spenderen aan grote prenten en hele pagina's met sfeervolle landschappen (van rustgevend tot angstaanjagend) en dieren, vooral van vogels.

Maar zo makkelijk maakt Larcenet het ons niet. Door te spelen met verhaalstructuren en flashbacks uit het verleden aan elkaar te rijgen en weer naar het heden te springen, liggen nog veel opties open voor het vervolg van het vijfluik. De grootste vraag die we ons stellen, is waarom Larcenet Polza's ziekelijke vader met een immense vogelbek tekent. Spek voor onze bek heeft hij met dit eerste deel alvast geleverd. We hangen aan de lippen van Polza. En van Larcenet.