Luke ziet het even niet meer zitten. Niets heeft nog zin. Niets is de moeite. Niets is het waard om zijn dochtertje Tweety te tonen. En zo rijdt Luke dwars door Amerika in de hoop dat er iets zou gebeuren. Op de achterbank vraagt zijn dochtertje zoals elke andere dag wat ze morgen gaan doen. Niets. Weer niets. En dan midden in de woestijn, ziet Luke plots een geblokte kerel zitten in een krakkemikkige rolstoel. Zijn beide benen zijn geamputeerd. Op zijn hoofd draagt hij een overmaatse puberale baseballcap met Asterix-vleugeltjes. Bill heet de gozer. Luke besluit te stoppen en de Vietnamveteraan een lift te geven tot aan het volgende kruispunt. Dat kruispunt wordt al snel het volgende, en het volgende, en... Met zijn drieën cruisen ze dwars door Amerika want eindelijk heeft hun reis zin gekregen. De cynische Luke, de goedgelovige Tweety en de mystieke Bill gaan op zoek naar een sjamaan die Bill zijn benen kan doen teruggroeien.

Wie gehoopt had op een typische Schultheiss-strip vol ultrageweld en fatale vrouwen is eraan voor de moeite. Niettemin pakt de Duitser na jaren stilte uit met een knoert van een reisstrip die veel harder aankomt dan al zijn vorig werk. Als een valse trage bouwt hij zijn verhaal van nihilisme en hoop op. En op het moment waar een normale strip eindigt, dropt hij een bommetje in de vorm van een hoopje mens met wieltjes. Vanaf dan bevind je je op een surrealistische roetsjbaan met Bill aan het stuur. Hij, de zogenaamde sukkelaar, is de bron van optimisme in het leven van de uitgedoofde vader en zijn dochtertje. Langzaam aan beginnen ze open te bloeien, omgeven door de vier elementen water, vuur, aarde en lucht.

Grafisch tapt Schultheiss uit zijn bekende vaatje. Inkt, kleurpotlood, aquarel,... brengen zijn tekeningen uit de losse pols tot leven. Maar echt verrassen doet hij ons vooral met de prachtige schutbladen die de verschillende hoofdstukken van deze 288 bladzijden tellende roman, inleiden. Dit is Schultheiss op zijn best.

Op Reis met Bill is een statement om u tegen te zeggen. Eentje waarvan we al jaren hoopten dat Cosey die zou schrijven en maken.