Wat als sprookjesfiguren moeten werken voor de kost, in New York wonen zonder dat de mensen (de Mundanen) hun achtergrond mogen kennen en een brutale moordzaak de gemeenschap in zijn greep houdt? Deze situatie is in te vullen met de volgende antwoorden. Met mondjesmaat kom je te weten dat De Tegenstander het sprookjesrijk, dat uit wel duizend kleinere rijken bestaat verspreid over honderd magische werelden, veroverde. Een behoorlijk aantal sprookjesfiguren kon ontsnappen naar de werkelijkheid, maar dienden alles achter te laten op een paar voorzienige uitzonderingen na. Zo wist Blauwbaard zijn fortuin mee te nemen. De anderen bekleden in de hedendaagse realiteit diverse functies terwijl de dieren een nieuwe woonst vonden in de Farm. Snow White (Sneeuwwitje) is de locoburgemeester en tweede in rang in Fabletown, Bigby (de Big Bad Wolf - de Grote Boze Wolf) is een gerehabiliteerde sheriff en erg goed in zijn beroep, Jack van de bonenstaak is steeds op zoek naar zaakjes waarbij je snel geld kan verdienen en Pinokkio is een geile volwassene van driehonderd jaar gevangen in het lichaam van een kind (en dat wil hij de Blauwe Fee eens duchtig zeggen). In het overhoop gehaalde appartementje van de losbandige Rose Red (Rozerood uit het minder bekende sprookje Sneeuwwitje en Rozerood), de zus van Snow White die Rose Red met haar echtgenoot Prince Charming in bed betrapte, wordt een bloedfestijn aangetroffen. Maar er is geen lijk. Haar huidige vriend Jack en notoir vrouwenmoordenaar Blauwbaard zijn de twee verdachten. Sinds het grote pardon evenwel tellen oude misdaden niet meer, maar Bigby bewijst in een razende aanval met een transformatie in zijn oorspronkelijke wolvengedaante dat oude gewoonten zelden wegebben. Alles leidt naar een verrassende whodunit op het mondaine feestje op Herdenkingsdag.

Eigenlijk is dit eerste, afgeronde deel één groot detectiveverhaal met een oerklassieke vertelstructuur. De dikke saus erbovenop met de fabelpersonages in ballingschap zorgt voor die onontbeerlijke sprankel om van Fables een topper te maken. Ook de tekeningen zijn traditioneel te noemen. Op het realisme valt niets af te dingen. Vernieuwend zijn de tekeningen zeker niet, maar dat is geen must. We kunnen hierdoor de eeuwenoude achtergrond van de sprookjesfiguren makkelijker aannemen. Deze personages ken je nagenoeg allemaal, slechts hier en daar loopt er een rond die je niet onmiddellijk kan plaatsen. De Engelse benamingen helpen je hen amper te herkennen.

En nu onverdroten verder naar het volgende deel want er is nog geen sprake van "en ze leefden nog lang en gelukkig". Ook de strijd tegen De Tegenstander is nog niet finaal beslecht.