Argentinië, 1860. Op de schier eindeloze grasvlaktes waren de gaucho's heer en meester. De lokale indianenstammen werden, net als hun broeders in Noord-Amerika, onderdrukt en teruggedreven. Maar de beruchte Zuid-Amerikaanse cowboys haalden niet altijd hun slag thuis. Af en toe werd een van hun nederzettingen vernietigd door de indianen waarop het leger weer met een strafexpeditie uitpakte. Tijdens een van die wraakacties, wordt een jonge indiaanse bruut verkracht door Francisco Parra. Ze verwenst hem en zijn nageslacht. Jaren later raken de twee zonen van Parra zaliger verliefd op dezelfde vrouw. De messen worden getrokken. Hierna wordt een van de zonen een gevreesde bandiet, de andere verandert in een wolf. Om de orde te herstellen, verrijst het kadaver van hun vader uit zijn graf. De Argentijnse maan lacht sarcastisch. De vloek is compleet!

Vreemd. Dat is het minste wat je kan zeggen over deze strip. Het scenario hinkelt tussen razendsnelle actie, suggestieve droomachtige beelden en pure poëzie over de Argentijnse pampa’s. Door deze originele chaos is het leesritme een echte rock-‘n-roll-slow-tango. Gezwind doorlezen, rustig de teksten savoureren en soms afvragend terugbladeren om weer strak op koers te komen. Tekenaar Carlos Nine versterkt dit gevoel alleen maar. Zijn grafische hoogstandjes — een mooi epigoon van de frisse wind die momenteel in het Sherpa-fonds waait — zijn indrukwekkend. Op elke pagina zie je de textuur van het papier, tot het watermerk toe. Zo hard kleven zijn donkere potloodfiguren op het papier. En als de Argentijn toch eens het penseel hanteert, zweven zijn karikaturen je gracieus tegemoet. Op Nines pampa trilt het daglicht als een snaar van een gitaar, en wordt de werkelijkheid ongrijpbaar. Wat een talent!

Pampa is een totaalervaring. Een strip die je niet snel wegslikt, of wegzet. Een verhaal zonder begin, zonder einde, en waar de echte essentie zich tussen de kaders bevindt. Voor de gevorderde fijnproevers.