De Duitse auteur Isabel Kreitz verschaft ons in De Meesterspion een ruime blik op de laatste maanden van de spion Richard Sorge. Zijn informatie haalde hij niet door te handelen als een soort James Bond om in het hart van het nazirijk door te dringen en daar topsecretdocumenten uit te vlooien en die voor gevaar voor eigen leven aan de Russen over te dragen. Neen, Sorge woont en werkt in Tokio. Als reporter voor een krantje dat bestemd is voor de zowat duizendkoppige Duitse gemeenschap in Tokio komt hij goed overeen met zijn oude vriend Eugen Ott, de Duitse ambassadeur in Japan. Duitsland verlangt van Ott dat hij de Japanners warm maakt om hun steentje bij te dragen aan de aanval op de Sovjet-Unie. De befaamde invasie onder de naam Barbarossa in 1941 staat namelijk op til. Sorge weet deze informatie over te seinen aan Moskou, maar vadertje Stalin wil niet geloven dat Adolf Hitler het niet-aanvalspact met Rusland zal verbreken en legt de info van Sorge naast zich neer. Een blunder van formaat, de Russen worden overrompeld. Een tweede keer luistert Stalin wel. De Jappen zijn namelijk niet geneigd om mee aan te vallen vanuit het oosten zodat Stalin al zijn troepen op het westen kan richten wat een ferme klap betekent voor het Duitse leger en een van de eerste aanleidingen is tot het verlies van de oorlog voor de Duitsers. Dat Japan daarop toch nog een drieste aanval inzet, maar dan op de haven van Pearl Harbor, is een blunder die enkel hen kan aangewreven worden. Daardoor veerden de Amerikanen nu wel recht om deel te nemen aan de Tweede Wereldoorlog. Maar da's een ander verhaal.

Meer nog dan louter een spionagethriller, haalt Kreitz het deksel van de schedelpan van Sorge om zijn aftakeling puntje voor puntje in een logische evolutie uit te stippelen. Met zijn info en de kunst om zijn dubbelleven geheim te houden, voelt hij zich een meester van de situatie. Dat laat zich gelden in hoogmoed en het jagen op vrouwen (naast een Japanse maîtresse ontwikkelt hij liefde voor een Duitse pianospeelster die welgekomen is in de besloten Duitse gemeenschap). Maar omdat hij constant mensen moet bedriegen, ook hen die hij best kan verdragen, wreekt zich dat in een vlucht naar de fles en een temperament dat anderen tegen de borst stuit. Uit hun reacties vrees je als lezer dat Sorges masker vroeg of laat zal vallen.

Het waargebeurde verhaal van Sorge leest als een roman, in dit geval dus een grafische roman waarbij Kreitz op hoogst originele manier elke pagina volledig in potlood tekent. Structuren, schaduwen, contrasten, nuances, belichtingen, arceringen,... wat een schouwspel is dit alles als er geen inkting mee is gemoeid! Alleen de hoofden van de personages komen niet sterk genoeg uit de verf, euh, het potlood.