Zelfmoord bestaat niet, je noemt het beter zelfdoding. Dat is iets wat we leerden uit Jaren van de Olifant. Nu is er een vervolg dat Willy Linthout géén vervolg wil noemen en hij als een op zichzelfstaande nieuwe striproman presenteert. Dat begrijpen we niet en we kunnen het zelfs niet zomaar erkennen, laat staan aannemen, want van Karel uit de eerste cyclus hebben wij geen afscheid genomen. Net over afscheid nemen en omgaan met verdriet gaat het in De Leveling.

Na een misverstand in het ziekenhuis, waar Karel Germonprez zijn bloed wilde laten trekken, maar in de plaats een pornoboekje en een opvangpotje in de handen geduwd kreeg, maakt hij een eerste keer kennis met de dienstdoende verpleegster. Ze is zwanger. Op een bankje in het park komt het jaren later tot een tweede ontmoeting. Gevraagd naar de flinke zoon of dochter van de vrouw zakt triest haar hoofd. Haar dochter Roosje, een hulpbehoevend kind, is overleden. De vrouw was net op weg om haar rolstoeltje weg te doen. "Een mens moet afscheid kunnen nemen, nietwaar meneer?" Had iemand anders het gezegd, een niet-ervaringsdeskundige, het had kunnnen doorgaan voor een dooddoener (pun not intended!). Wat volgt, is haar relaas op het mortuarium waar ze, terug in de tijd, een koppel over een veel te vroeg gestorven meisjestweeling wilde opbeuren met een vrolijker omgeving. Daarin slaagt ze wonderwel. Stijve nabestaanden van een overleden baron komen echter te vroeg en nemen er aanstoot aan en dringen aan op ontslag. Iedereen neemt afscheid op een andere manier, nietwaar?

In een intermezzo toont Willy Linthout klaar en duidelijk hoe iemand, die een geliefde heeft verloren, versmacht kan worden door aanvankelijk goedmenende compassie en andere blijken van medeleven. Die goeie bedoelingen ontwikkelen zich tot opervlakkige small talk. Het zijn afleidingsmanoeuvres naar een werkelijkheid waarin de geliefde niet meer bestaat en waar een nabestaande bijgevolg niets aan heeft. Een opbod van medeleven doen Karel (en Linthout) als getuige concluderen dat de mensen nog niets hebben bijgeleerd over omgaan met verdriet. Vooral door het tweede verhaal kregen we zelf een slag te verwerken. Wijzelf hebben gelukkig nooit een kind verloren, maar we kennen een paar koppels die het hen wel overkwam. Wat Jaren van de Olifant: De Leveling ons heeft geleerd, is dat je daar als buitenstaander nooit wat van kan snappen, hoe goed je de overlevende ouders ook kent. Voor hen valt het niet mee om de juiste woorden te vinden, laat staan dat je die zelf vindt om te kunnen participeren in andermans verdriet. Dat lukt je niet! Door De Leveling durven we te zeggen dat we het nu toch iets meer van de andere kant begrijpen. Ook al wordt het met karikaturale toetsen uitvergroot, de boodschap is er niet minder om. Na het dichtklappen van het album zaten we met een kop vol vragen waar in de loop van de dagen erna min of meer antwoorden uit voortvloeiden. Dat overkomt ons anders nooit als we een strip hebben gelezen.

Jaren van de Olifant hoeft voor ons geen (inter)nationale prijzen te winnen. De onmetelijke dank van lezers die al dan niet in hetzelfde schuitje zaten, zou moeten volstaan. Al gunnen we Linthout natuurlijk alle blijken van respect.