Nieuwe bazen, nieuwe wetten. Zo ook in hotel Moustic waar Robbedoes sinds jaar en dag werkt. Eén piccolo zal het hotel moeten verlaten. Tot grote opluchting van de andere piccolo’s is het Robbedoes die elders aan de slag kan. Hun opluchting keert al snel om in spijt wanneer ze vernemen dat een luxecruiseschip de nieuwe werkomgeving van Robbedoes zal vormen. Wat een routinereisje lijkt te worden, mondt al snel uit in een vrolijk weerzien (nu ja, vrolijk...) met Kwabbernoot, Spip en de graaf van Rommelgem. Robbedoes wordt meteen aangeklampt door de graaf en ingewijd in diens missie. Samen met een verzekeringsagent is hij op zoek naar een ander cruiseschip dat een week eerder spoorloos verdween op de Atlantische oceaan ondanks de bescherming van een krachtveld. Een verzekeringsissue? Jazeker, maar ook de reputatie van de uitvinder van het krachtveld, professor Sprtschk (bekend uit het album De Bezoeker uit de Oertijd), staat op het spel. Al snel wordt de reden van de verdwijning van het cruiseschip ontdekt. Te laat echter want het overkomt ook het cruiseschip van Robbedoes. Aan onze held om zichzelf en de andere passagiers hieruit te redden...

Telkens een ander auteursduo, telkens een andere inslag en telkens weer even origineel. Zo zou je kort de nevenreeks Een Verhaal van Robbedoes en Kwabbernoot door... — dat nu kortweg Robbedoes door... heet — kunnen samenvatten. Ditmaal mocht Lewis Trondheim voor het scenario zorgen. Het minste dat je dan verwacht, is een grappig verhaal. Grappig is het uiteraard ook geworden. Hij slaagt erin kolderieke, absurde humor te combineren met een regelrecht avonturenverhaal. Op unieke wijze weerspiegelt hij de mentaliteit van de beau monde aan boord van een luxecruiseschip. Hierbij wordt geen enkel cliché uit de weg gegaan: de scheiding van de klasses, opgetutte dametjes met kleine hondjes, jonge dames op zoek naar de man van hun leven,... Dit alles wordt gecombineerd met een doordeweeks avonturenverhaal dat trouw blijft aan de Robbedoes-reeks en het beste/slechtste in de hoofdrolspelers losmaakt.

Wat deze Robbedoes verder nog uniek maakt, is het tekenwerk van Fabrice Parme voor wie Trondheim al onder meer Koning Snotneus, lichtelijk gebaseerd op Willy Vandersteens 't Prinske, schreef. Hij opteerde voor een retrotekenstijl die eigen is aan het tijdperk waarin dit verhaal zich blijkt af te spelen, zijnde einde jaren 1950, begin jaren 1960. Voor de tekenfilmliefhebbers onder de striplezers zal het een blij weerzien zijn met de tekenstijl van onder andere The Flintstones, The Jetsons en The Pink Panther. Heerlijk summier, ogenschijnlijk simpel, maar toch zo doeltreffend.

Stilaan moeten we toegeven dat deze nevenreeks de hoofdreeks aan het overtreffen is, althans toch wat we de laatste jaren te lezen kregen. Ook Paniek op de Atlantische Oceaan is weer een schot in de roos dat we warm aan alle avontuurlijke fans van Hanna Barbera durven aan te bevelen.